Bryanowi Hitchowi wreszcie udaje się wykreować nieco ciekawszą historię od tych zawartych w dwóch poprzednich tomach serii. Skok jakościowy jest spory, niemniej jednak i ten komiks zawiera w sobie pewne irytujące wady. Pierwszy epizod jest po prostu bardzo źle skonstruowany. Rozmowę jaką przeprowadzają między sobą członkowie Ligi, można było ubrać w bardziej sprzyjające warunki. Niepotrzebne efekciarstwo rozmieniło tylko ten ciekawy i ważny temat na drobne. Inna sprawa, że Bryan Hitch bardzo mocno jedzie po schemacie, który sobie nakreślił i wszystkie historie prowadzi w bardzo podobny sposób. W odróżnieniu do poprzednich tomów, w "Ponadczasowych" widać jednak zalążek jakiegoś pomysłu, chociaż próba jego realizacji jest jeszcze daleka od ideału. Odniosłem nieodparte wrażenie, że scenarzysta za bardzo chce stworzyć dzieło epickie i za mało skupia się na detalach, a kiedy już to zrobi, zdarza mu się zwyczajnie przekombinować. Główna historia przedstawiona w tym komiksie jest bardzo efektowna i w dodatku świetnie zilustrowana (znakomite rysunki Fernando Pasarina oraz równie dobre kolory Brada Andersona), ale w ogólnym rozrachunku całkiem płytka i niespecjalnie emocjonująca. Komiks ten stanowi kolejną zapowiedź czegoś wielkiego, co ma dopiero nadejść i być może dlatego sam w sobie nie spełnia jakiejś bardziej znaczącej roli, pozostając zwykłym przeciętniakiem. https://comicbookbastard.blogspot.com

Zasadniczo wizualnie Liga jest wypasiona na maksa. Rysunki są wspaniałe. Kolory też. Fabuła jest jednak zawiła i wykluczone, by ten komiks czytały dzieci. Nie dlatego, że jest mądra, rozbudowana, wielopoziomowa... no nie, taka nie jest. Jest poszatkowana, stanowi taki teledyskowy przekładaniec kadrów, do tego poplątane są płaszczyzny czasowe, niczym montaż równoległy, tyle że równolegle prezentowane są działania każdego z członków, a każdy jest w innym miejscu i czasie. Poplątanie z pomieszaniem. Przekombinowane no i standardowo na końcu wyskakuje królik z kapelusza, który ma stanowić zaskakujący twist, przepraszam, suspens, fabularny. I dodatkowo mega ultra hiper duper wypasiony, super potężny arcywróg, który najpierw wydaje się nie do pokonania, na końcu przeistacza się w megaleszcza. Ach, nie czytało się źle. To nie jakiś gniot. D... jednak nie urywa.