Pierwszy tom serii „Dr. Strange” pisanej przez Jasona Aarona okazał się sporym pozytywnym zaskoczeniem. Poziom tego scenarzysty bowiem najczęściej pozostawia wiele do życzenia, dlatego takie opowieści, jak „Thor: Gromowładna” czy niniejszy tytuł właśnie stanowią chlubne wyjątki, które warto jest poznać. Przyznam jednak, że obawiałem się czy Aaron zdoła utrzymać jakość w drugiej części. Na szczęście, choć nadal brak tu większej odkrywczości, zabawa wciąż jest udana, a miejscami autentycznie bardzo dobra.

Ten komiks przekonuje mnie, że Jason Aaron nawet jeśli ma dobry pomysł na postać, im dalej pisze daną serię, tym coraz szybciej stacza się po równi pochyłej. O ile pierwszy tom mógł razić wtórnością pomysłu przeniesionego z Thora, był lekturą na przyzwoitym poziomie. Co ważniejsze, zasługą Aarona było to, że powiedział coś więcej o mistrzu sztuk magicznych. Tom drugi natomiast jest komiksem o niczym. Aaron kręci się w kółko, akcja nie trzyma w napięciu, bohaterowie rzucają co rusz infantylnymi dialogami, zaś najbardziej razi stylizacja niektórych dialogów na lata 60. np. mówienie w trzeciej osobie. Kłótnie między przeciwnikami o to, kto zabije głównego bohatera są po prostu żenujące. Bez pomysłu, ot takie przeciętne czytadło jakich wiele.

Pierwszy tom podobał mi się - fajne wprowadzenie w świat Strange'a, koncept na używanie magii i niemal od razu wyniszczająca walka z potężnym przeciwnikiem. Do tego spójność albumu, co wbrew pozorom jest ważne. A teraz mamy drugi tom, który jest dokładnym przeciwieństwem pierwszego. To mało spójny album - akcja przeskakująca z miejsca na miejsce i ciągle zmieniający się głupiutcy przeciwnicy chcący wykończyć bohatera. Dialogi nudne i niemrawe, fabuła w zasadzie nieistniejąca: taka struktura opowieści przywodzi na myśl pierwsze lata marvelowskich zeszytów, i bynajmniej nie jest to zaleta. Jedyny plus za ilustracje Bachalo. Nie wiem czy nie lepiej poprzestać na pierwszym tomie, pomimo że drugi jest jego bezpośrednią kontynuacją. Zaoszczędzicie sobie zawodu.

Trochę nudnawo, warstwa wizualne też mi nie podeszła, choć to akurat już kwestia gustu. Rysunki nie są złe, ale jakoś mi się wszystko zlewało, za dużo szarości, jakoś tak niewyraźnie. W każdym razie czytelnikom powyżej 16 roku życia raczej odradzałbym, bo poziom infantylizacji fabuły jest wyśrubowany. Głupota goni głupotę. Ktoś, kto lubi bajkowość marvela, być może będzie zadowolony, ale ja się umęczyłem, by dobrnąć do końca.