„Blüdhaven” to próba odcięcia Nightwinga od jego korzeni. Tim Seeley postanowił przeciąć pępowinę jaka łączyła protagonistę z Batmanem oraz Gotham i za to mu chwała. Scenarzyście udało się również zachować równowagę pomiędzy życiem prywatnym Dicka a jego superbohaterskim alter-ego Nightwingiem, obie tożsamości rozwijają się w nowym otoczeniu całkiem przyzwoicie. Niestety kompletnie zawodzi sama historia. Oparta na prostych schematach intryga jest prymitywna i nie budzi w czytelniku absolutnie żadnych emocji. Rozwiązanie zawartej w fabule zagadki kryminalnej jest tak oczywiste, że byłby w stanie rozwikłać ją każdy sześciolatek, który oglądał przynajmniej jeden odcinek kreskówki ze Scooby-Doo. To ten sam poziom. Najwięcej zastrzeżeń mam jednak do pełnej absurdów akcji. Dla nieco dojrzalszego odbiorcy rozwiązania, które proponuje Seeley będą absolutnie nie do przyjęcia. Razi brak realizmu i zwykła głupota. Na szczęście, dzięki bardzo solidnym rysownikom, na całkiem dobrym poziomie stoi oprawa graficzna tego komiksu. Moim zdaniem oglądanie obrazków, to zdecydowanie najprzyjemniejsza czynność związana z obcowaniem z drugim tomem serii „Nightwing”. https://comicbookbastard.blogspot.com

Gotham jest miastem pełnym bohaterów, w którym brakuje miejsca dla byłego pierwszego Robina- Dicka Graysona, a on sam niezbyt ma powód, by tam być. Już w pierwszym tomie, przemieszczał się niczym cyrkowiec, by w rezultacie nigdzie nie zabawić dłużej. Wreszcie, poszedł po rozum do głowy i za namową Supermana z alternatywnego wszechświata, który postanowił wejść do snu Dicka, by odnaleźć Doktora Destiny, który siedzi w jego głowie... (naprawdę, wystarczy streszczania tego zeszytu, który stanowi dziwne preludium). Pomijając pierwszy zeszyt, zawartość kolejnych jest o wiele bardziej klarowna i ciekawsza. Nightwing zostaje wrzucony w zupełnie nowe środowisko i poznaje byłych pomocników superłotrów w grupie wsparcia. Musi również pomóc im w oczyszczeniu z zarzutów w sprawie morderstw oraz odkryć, czego tak naprawdę szuka. Jak to wypada? Bardzo dobrze, choć szkoda, że nowe postacie zostały (przynajmniej na razie) średnio rozwinięte i tylko o części można coś więcej powiedzieć. Poza tym, wiele w tym tomie rozmów między postaciami, odpowiednia dawka akcji i kilka udanych żartów sytuacyjnych. Najbardziej błyszczy tutaj ostatni zeszyt, w którym Grayson rozmawia z różnymi osobami o swoim nowym związku. Rysunki są moim zdaniem lepsze niż w tomie pierwszym, a kolory dalej są świetne. Polecam i czekam na kolejny tom. Myślę, że już w nim na dobre rozkręci się akcja, gdy Nightwing stanie do walki z... samym sobą?

To jest tak bardzo sztampowe i rysunki tak przejrzyste. No niestety drugi tom nie ma pazura.

Super! Spodoba się każdemu kto lubił tom 1.

Pomimo całkiem sztampowej fabuły, postać Dicka jest ciekawie poprowadzona, a i postacie drugoplanowe są nieźli. Do tego rysunki są ładne, a samo miasto wygląda tak, że aż chce się w nim być. To przyjemny, rozrywkowy komiks, jednakże dopiero się Odrodzenie rozkręca. Dlatego czekam na Tom 3 z niecierpliwością.

Polecam, zwłaszcza jak ktoś polubił pierwszy tom. Dobra rozrywka.

Jest naiwnie, absurdalnie, sztampowo, to kalka pseudo sensacyjnego serialu z lat 90tych. Jestem jednak fanem Graysona, więc całkiem dobrze mi się czytało. Wiadomo, w zasadzie to taki średni średniak, ale Grayson jest na tyle fajnym, luźnym gościem, że jakoś da się przez to przejść i nie nabyć traumy. Dość duży dystans scenarzysty do tematu super duper powoduje, że bez brania treści na serio, jak w Batmanach, lektura jest znośniejsza, mniej rażą bzdury, których jest ogrom, nieprawdopodobieństwa fabularne nie mordują, bo i tak wszystko zmierza do ukoronowania romansu. Wywaliłbym tylko pierwszy zeszyt z tomu, bo idiotyzm sytuacji z Supermanem walczącym o duszę Graysona w krainie snów to dla mnie tak kwasowe preludium, że nie umiem wznieść się aż na taki poziom wyrozumiałości. Tu Seeley chyba założył się z kimś, że skleci jakąś narkotyczną bzdurę i mu ją wydrukują. Zdaje się, że wygrał zakład.