Koncepcja przyjęta przez autorów tej serii, w żaden sposób nie pozwala, by na poważnie włączyć ją do ogółu wydarzeń rozgrywających się w całym uniwersum. „Harley Quinn” idzie własną ścieżką i mimo że nawiązuje (między innymi poprzez występujące w niej postacie) do głównego nurtu, to jednak ewidentnie do niego nie należy. Można odnieść wrażenie, że przygody szalonej klaunicy dzieją się w innej, równoległej rzeczywistości. Czy to dobre rozwiązanie? Na dwoje babka wróżyła. Z jednej strony taki układ pozwala autorom na porzucenie wszelkich konwenansów i pełną swobodę twórczą, z drugiej jednak czyni z bohaterki wyrzutka uniwersum, szufladkując jednocześnie serię z jej przygodami jako nieco głupkowatą, komediową produkcję. Zdaję sobie sprawę, że dzięki takiemu podejściu tytuł ten zyskał sporą popularność, uważam jednak, że na dłuższą metę taki schemat może być nieco męczący. „Harley Quinn” naprawdę nieźle spisuje się jako jednorazowa odskocznia od klasycznych komiksów superbohaterskich, ale jako seria, którą miałoby się śledzić na bieżąco już niekoniecznie. No bo ile można jechać tylko i wyłącznie na żartach? Szczególnie, że nie wszystkie z nich są dobre. „Umrzeć ze śmiechem” potwierdza ów wzorzec. Ten komiks to zbiór nieustających gagów, z których niektóre są zabawne, a inne całkiem marne. Najgorsze jest to, że oprócz śmieszkowania (i ładnych ilustracji) seria „Harley Quinn” nie przynosi czytelnikowi żadnych innych emocji. Brakuje napięcia, wciągającej intrygi, zaskakujących zwrotów akcji, intrygujących bohaterów… Umiejętnie równoważąc elementy komediowe z nieco poważniejszą fabułą, można było wykreować ciekawszą historię, nie tracąc przy tym nic z satyrycznego oraz mocno rozrywkowego charakteru tej serii. Niestety autorom taki mariaż się nie udał (prawdopodobnie nie próbowali go w ogóle osiągnąć) i wyszło im całkiem przeciętnie czytadło.