Lubię mangi takie, jak ta. Uwielbiam je wręcz. Połączenie szalonej akcji, horroru, mroku, krwi i uroku może nie zawsze się sprawdza, chociaż rzadko kiedy nie, ale w tym wypadku sprawdziło się i to bardzo dobrze. Kto lubi takie podejście, coś rodem z „Gdy zapłaczą cykady”, sięgając po „Summer Time Rendering” będzie zadowolony.

Druga część serii rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie co finał pierwszego tomu. Widzimy więc Shinpeia, który powrócił w rodzinne strony na pogrzeb bliskiej sobie osoby, który teraz ma przed oczami całą i zdrową Ushio (jak gdyby nic się nie stało). Dziewczyna nie kryje radości z tego spotkania. Dużo mniejszy entuzjazm przejawia chłopak, w którego głowie galopują tysiące myśli. Niedawno brał udział w jej uroczystościach pogrzebowych, a teraz widzi jej rozpromieniony uśmiech. Podświadomie zdaje on sobie sprawę, że ma to coś wspólnego z wydarzeniami dziejącymi się w tym miejscu i pętlą czasu, w której jest uwięziony. Spotkanie to staje się preludium do dalszej bardziej skomplikowanej, zwariowanej i widowiskowej fabuły. Oboje udają się na trwający festiwal. Dziewczyna wydaje się kompletnie nie przejmować faktem swojej oficjalnej śmierci, z rozbawieniem odwiedzając kolejne kramy. Shinpei z kolei stara się, aby nikt znajomy jej nie zobaczył, co mogłoby przecież wywołać dość poważny szok. Chwile beztroskiej radości szybko się jednak kończą, kiedy na scenę wkraczają „cienie”. Dla młodych bohaterów będzie oznaczać to trudne momenty, dla czytelnika zaś mocną dawkę wyrazistej akcji. Scenariusz recenzowanego tomiku skupia się głównie wokół trzech postaci: Ushio, Shunpeia i tajemniczej kobiety, którą chłopak poznał na promie. Każdy z nich w odpowiednim momencie historii zostaje wysunięty na czoło opowieści, tak aby mocniej skupić uwagę odbiorcy i dać mu odpowiedzi na niektóre nurtujące go pytania. Wokół tego trio autor buduje dalszą część intrygującej historii, w której udaje mu się dobrze połączyć elementy akcji, dramatu i thrillera (z nutką horroru). Bardzo ważną rolę odgrywają tutaj emocje bohaterów. Udręka malująca się na twarzach postaci jest mocno sugestywna i ma ona wpływ na klimat opowieści. Mroczne, tajemnicze i niebezpieczne cienie stają się dla młodych ludzi przeciwnikiem, którego nie można łatwo pokonać. Ich zdolność przybierania dowolnego kształtu sprawia, że tak naprawdę nikomu nie można do końca ufać (nawet bardzo bliskim osobom). Niesie to za sobą iście Hitchcockowski suspens, który zachwyca i zachęca do pochłaniania kolejnych stron mangi