I znów dostajemy kolejny tomik „Moriarty’ego” z okładką zupełnie jakby nie z tej serii. Ale środek to ten sam stary dobry „Moriarty”, co zawsze. Czyli bardzo udana i bardzo sympatyczna wariacja na temat Sherlocka Holemsa, po którą warto jest sięgnąć.

Dziesiąta odsłona serii to nie tylko rozwinięcie konfrontacji niebezpiecznego magnata medialnego i mistrza zbrodni, ale przede wszystkim historia pewnego młodego polityka walczącego o dobro zwykłych ludzi (którego poznajemy w końcówce tomu dziewiątego). Parlamentarzystą tym jest Whiteley, który staje się solą w oku Izby Lordów, która chce się pozbyć problemu. Ambitny polityk o niewinnym sercu nie zważa jednak na swoje życie i zdrowie, konsekwentnie starając się pomagać ludziom. Nic więc dziwnego, że jego postępowanie zwraca uwagę Williama, który od samego początku również stara się odmienić kraj. Wszystko wskazuje na to, że nagle znalazł on nowego sojusznika. Z każdą przeczytaną stroną sytuacja szybko jednak się mocno komplikuje i trzeba być gotowym na parę zaskoczeń i dawkę mocniejszej treści. Szczególnie kiedy w sprawę wplątuje się Milverton, dla którego najważniejsza jest „sensacja”. Trzeba przyznać, że zaprezentowana tutaj przez autora brudna i mroczna strona polityki jest naprawdę mocno intrygująca. Zaglądamy tu za kulisy władzy, która nigdy nie była nastawiona na pomoc obywatelom, a wyłamujące się z tego schematu jednostki szybko były izolowane. Znajdziemy tutaj jednak również pewne niedociągnięcia, które nie każdemu będą musiały przypaść do gustu. Jednym z nich jest, chociażby zaangażowanie w sprawę słynnego detektywa i jego zbytnia nonszalancja (w stosunku do głównego bohatera).