Historia napisana i zilustrowana w bardzo dobry sposób. Wszystko spójne i czytelne... Choć może niekoniecznie - scenariusz oddaje idealnie miejsce akcji i sposób postrzegania świata zilustrowany z kolei idealnie przez Stefańca. Miejsce - szpital psychiatryczny, więc komiks pozwala wczuć się w bohatera, który słyszy i widzi świat z poziomu pacjenta. Do tego te kolory... Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników komiksów!

Napisanie dobrego scenariusza , zawartego w dymkach na trzydziestu dwóch stronach komiksu , to prawdziwa sztuka. Tomaszowi Kontnemu, etatowemu scenarzyście Wydziału7, ta sztuka się udała. Akcja jest zwarta, dynamiczna, z zaskakującym zakończeniem, nawiązującym do pozostałych zeszytów serii. Wszystko zgrabnie zamyka się w jedną całość. Rysunki, a właściwie skadrowane obrazy Wojciecha Stefańca są bardzo oryginalne, jedyne w swoim rodzaju. Wcale nie będzie przesadą napisać, że ta odważna kolorystyka przypomina obrazy malarzy postimpresjonistów. Wystarczy spojrzeć na okładkę. Ten styl malarski nie miał w swoim założeniu prezentowania wycinka rzeczywistości, ale dążył bardziej do przedstawienia odczuć i stanów emocjonalnych towarzyszących artyście. W tym przypadku jest to o tyle ważne , gdyż akcja komiksu dzieje się w szpitalu psychiatrycznym . Zachowanie pacjentów, ich motywy działania, bardziej lub mniej racjonalne, mają tu decydujące znaczenie. Komiks Wydział7 "Azyl" to wyjątkowo udane połączenie scenariusza i rysunku.

Jeden z najlepszych odcinków serii. Przykład idealnej symbiozy scenariusza i warstwy graficznej. Całość akcji rozgrywa się szpitalu psychiatrycznym, a Wojciechowi Stefańcowi znakomicie udało się oddać stany emocjonalne i sposób postrzegania rzeczywistości przez pacjentów. Mamy tu zarówno odwołania do malarstwa postimpresjonistycznego jak i do klasyki komiksu (Azyl Arkham!). Zakończenie sprawia, że z niecierpliwością czekam na kolejne zeszyty!