Na pełnej petardzie – a może należałoby powiedzieć na pełnym ogniu – leci sobie ten tomik. Akcja na kilku frontach i poziomach, wydarzenia z epicko-dynamicznym zacięciem, no dzieje się, dzieje, a jeszcze serio jest na co popatrzeć, bo autor tym razem nie żałuje nam też i spokojniejszych plansz, na których można na dłużej zawiesić oko. Więc już dwadzieścia cztery części za nami, a ja nadal czuje się, jakby ta seria wciąż najlepsze miała przed sobą i co raz odsłaniała kolejne, coraz to fajniejsze karty. A to optymistycznie nastraja na przyszłość.

Dzielni strażacy doskonale zdają sobie sprawę z tego, że zbliża się moment, w którym będą musieli zmierzyć się z naprawdę groźnym przeciwnikiem. Nic więc dziwnego, że każdy przygotowuje się na tę potyczkę, najlepiej jak potrafi. Początkowe rozdziały mangi pokazują nam między innymi trening Shinry pod czujnym okiem Benimaru czy wykucie nowego ostrza dla Arthura. Swoje pięć minut ma tutaj również kapitan Obi oraz Shou, w którego sercu zachodzi dosyć poważna zmiana pchająca go w kierunku pewnych działań. Fabuła mangi stanowi tu głównie wstęp do nowej porcji ognistej widowiskowości. Sama akcja pojawia się tu bowiem dopiero pod sam koniec, zachęcając czytelnika do szybkiego sięgnięcia po kolejną odsłonę. Autor największą uwagę czytelnika skupia tu na wyjaśnianiu pewnych scenariuszowych tajemnic oraz odkrywaniu kwestii powiązanych z narodzinami sekty Świętego Słońca. Nie boi się on przy tym sięgać po pewne wątki filozoficzno-teologiczne, które dobrze dopasowuje do samej treści i podaje je w przystępnej formie. Kolejny również raz duże znaczenie dla samej treści mają charyzmatyczni bohaterowie. Ohkubo świetnie prezentuje ich złożoność i ciągle trwającą walkę ze swoimi słabościami czy wewnętrznymi demonami. Całości tej treści dopełnia lekka dawka humoru, który tym razem pojawia się częściej niż w poprzedniej odsłonie....