„Chainsawmana” uwielbiam. Tak po prostu. Wiem, że to niewymagająca rozrywka bez większej głębi, ale co z tego, skoro w swoim gatunku jest jedną z najciekawszych, jakie czytałem od lat? Zresztą ta lektura nie miała mieć głębi i ambicji, miała być jak muzyka metalowa – dostarczyć ekstremalnych przeżyć, z krwią lejącą się ze stron, erotyką nieodzowną dla horroru i puszczaniem oka do czytelników obeznanych z popkulturą. I taka właśnie jest.

Początek tomiku piątego rozpoczyna się od krwawej fabularnej jazdy bez trzymanki. Jeden z zabójców staje naprzeciwko wymagającego demona, Power zabiera się za dziesiątkowanie zastępów zombie, a Denji ponownie spotyka się z Mieczem Samuraja. Dla czytelnika wszystko to oznacza mocno widowiskową akcję, która wypełni pierwszą połowę mangi i zapewni mu masę niezapomnianych „wrażeń”. |Po tak dynamicznym wstępie, autor postanawia mocno stonować nastrój i rozpocząć nowy wątek, w którym to uczucia będą odgrywać znaczącą rolę.

Po przeczytaniu 5 tomu widać schemat w którym wszystkie (oprócz pierwszego) są prowadzone: tom zaczyna się kontynuacją akcji z poprzedniego, dużo się dzieje, przed połowę robi się spokojniej, pod koniec jest budowane napięcie pod kolejny tom. Sama pętla nie przeszkadza, jednak autor mógłby spróbować nie zaznaczać jej tak wyraźnie. Irytuje mnie dysproporcja między akcją, a slice of life, mimo że są dobre, drugich jest za dużo po prostu jak na taki tytuł. Poza tym jest to dobry shounen, aż i tylko tyle.