I znów kolejny tomik „Czarodziejk.net” trafił w moje ręce. Kiedy sięgałem po pierwszą część, w ogóle nie miałem pojęcia z czym przyjdzie mi się czytelniczo zmierzyć. Było to jednak bardzo pozytywne zaskoczenie i kolejne pochłaniałem już tylko z rosnącą przyjemnością. I nadal doskonale się bawię, choć to już siódma odsłona i mam tylko ochotę na więcej i więcej.

Zarówno fani w całym kraju, jak i „Czarodziejki” pogrążają się w ogromnej żałobie po tragicznym odejściu z tego świata wielkiej gwiazdy „Psich Zabaw”. Zdecydowanie najmocniej dotknęło to Asagiri, której brat był odpowiedzialny za tą wielką tragedię. Przygnębienie i opłakiwanie śmierci przyjaciółki to jedno, nie można jednak zapominać o zbliżającym się „końcu” i administratorach strony, którzy ciągle chcą śmierci dziewczyn. Muszą one szybko otrząsnąć się ze smutku i przejść do kontrataku, który pozwoli im odkryć wciąż mroczną i tajemniczą prawdę na temat przyszłości. Ostatnie dwa – trzy tomy serii były głównie nastawione na dość mocną i niebywale mroczną „akcję”, z której przemoc ocierająca się o klimaty gore, wylewała się kolejnych stron hektolitrami. Trudno jednoznacznie wyrokować czy twórca serii miał chwilową słabość twórczą (w kontekście głównego wątku fabularnego) czy może było to zabieg celowy mający wzbudzić pewne kontrowersje. Przestaje to być istotne, gdyż tym razem tomik idzie kompletnie w innym kierunku. Dynamicznych wydarzeń jest tutaj naprawdę bardzo mało (szczególnie porównując tomik z wcześniejszymi częściami). Twórca decyduje się na chwilę zwolnić tępo i bardziej skupić się na emocjach młodocianych czarodziejek. Przy intensywności wszystkich wydarzeń kompletnie można zapomnieć, że bohaterki to przecież jeszcze gimnazjalistki, które mają prawo być tym wszystkim przytłoczone. Rożne podejścia do życia i odmienne charaktery sprawiają, że każda z nich radzi sobie ze stresem zupełnie inaczej. Wszystkie jednak doskonale rozumieją, że muszą nawzajem się wspierać, jeśli chcą odkryć prawdę i co najważniejsze przeżyć. Sato dalej stara się utrzymać główny wątek zbliżającego się Tempestu gdzieś na drugim planie za grubą warstwą nieprzeniknionej mgiełki fabularnej. Pewne wydarzenia przedstawione w tej części, pozwalają jednak sądzić, że czytelnik już niedługo będzie miał okazję odkryć przynajmniej część „tajemnicy”. Troszkę odmienna treść scenariuszowa powoduje również zmiany w warstwie graficznej. Dotychczasowe mroczne kadry ustępują miejsca bardziej stonowanym rysunkom (chociaż nadal jest tutaj kilka kadrów z „makabrycznymi” detalami). W kontekście całościowym nadal prace twórcy wyglądają bardzo dobrze i świetnie korelują z historią.