Po tym, jak pierwszy to „Czarodziejek.net” okazał się wielkim pozytywnym zaskoczeniem, a kolejne odsłony serii okazały się jeszcze lepsze, na tom czwarty czekałem z wielka niecierpliwością. I cieszę się, że w końcu dorwałem go w swoje ręce, bo zabawa jak zwykle jest przednia. W końcu na jaw wychodzą niektóre kwestie, pojawiają się nowe pytania, a akcja się zagęszcza i staje się mroczniejsza (jeśli to w ogóle możliwe).

Autor mangi już we wcześniejszych tomach dobitnie pokazywał, że tworzona przez niego historia jest przesycona przemocą, krwią i strachem bohaterek. To, co wcześniej wydawało się już punktem granicznym, tym razem zostało przekroczone. Wiele osób może zarzucić tytułowi, że stał się bezwstydnie wulgarny i nawet dorosły odbiorca może poczuć się nieswojo podczas lektury. Trup ścielący się gęsto i hektolitry wylewanej krwi, są w serii na porządku dziennym i nie powinny już szokować nikogo kto dotarł do czwartego tomu. Tym razem pojawienie się nowych czarodziejek przynosi ze sobą nie tylko bezpruderyjną przemoc, ale również postacie, dla których sadyzm i „dziwaczne” upodobania są czymś zupełnie normalnym. Nie boi się on również poruszyć tematu związanych z seksem i cielesnością, podając je jednak w dość zawoalowanej formie (widocznie są pewne granice, których przekroczyć jednak nie można – na całe szczęście). Zarówno tom trzeci, jak i teraz czwarty, odrobinę zbyt mocno odchodzą od tego, co można było zobaczyć w serii na samym początku. Instygująca apokaliptyczna historia, cierpienie nękanych nastolatków, brak zrozumienia ze strony całego świata, poszukiwanie własnego „ja” – to wszystko jest tutaj nadal obecne, ale tym razem przykryte dość grubą warstwą przemocy. Fabuła nadal trzyma pewien poziom i pobudza ciekawość czytelnika (o ile zdoła on przetrawić jakoś krwawą otoczkę historii) a sama końcówka recenzowanego tomu to świetny suspens, pobudzający w czytelniku przemożną chęć dowiedzenia się co będzie dalej. Czarodziejki.net to dzieło, które trudno jest mi jednoznacznie zakwalifikować do jednej kategorii. Sam nie wiem, czy mamy tutaj do czynienia z mrocznym thrillerem, czy już krwawym horrorem. Kentaro na swój sposób łączy cechy obu tych gatunków, tworząc dzieło intrygująco, zdecydowanie dedykowane dorosłemu odbiorcy (wciąż jestem zaskoczony, że manga ma limit wiekowy 16+). Dla wielu osób tytuł może być nazbyt krwawą jatką pozbawioną większego sensu i głębszej fabuły. Jednak pod grubą warstwą zaschniętej krwi, kryje się naprawdę interesująca opowieść, poruszająca w niektórych momentach naprawdę trudną tematykę. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek.