Wszechobecny mrok opowieści, naturalistycznie zaprezentowana przemoc. Psychopatyczne skłonności niektórych postaci, krew, rozczłonkowane ciała, podrzynanie gardeł. Momentami można mieć wrażenie, że autor czerpie jakąś dziwną satysfakcję z gnębienia swoich bohaterek (niczym prawdziwy socjopata). Czarodziejki.net to tytuł bardzo specyficzny i zdecydowanie nie przypadnie do gustu każdemu (nie wspominając już o młodszych odbiorcach, w których ręce manga nie powinna trafić w ogóle, oficjalnie tytuł przeznaczony jest dla czytelnika powyżej 16-go roku życia). Dla sporej części czytelników manga może być zbyt ciężka do przetrawienia. Fabuła wypada naprawdę interesująco a jej stopniowe odkrywanie przez autora, powinno zachęcić tych, którym spodobał się pierwszy tom, do zakupów kolejnych wydań. Obawiam się jednak, że może to być pozycja na jeden raz. Nic nie wskazuje na to, żeby w późniejszych częściach (chociaż mogę się mylić) pojawiło się więcej wątków pobocznych, rozwijających fabułę. Najwyraźniej twórca postanowił skupić się na jednej, ale dobrze napisanej historii i jej się trzymać do samego końca. Możemy mieć tutaj do czynienia z sytuacją bardziej znaną miłośnikom filmów/seriali kryminalnych. Nawet jeśli produkcja jest genialna, to jeśli już wiesz kto na końcu morduje to cała otoczka tajemniczości pryska niczym bańka mydlana. Dla wielu nie będzie to w ogóle zauważana cecha negatywna, tym bardziej, że według statystyk mało kto wraca do raz przeczytanego dzieła. Jeżeli chodzi o warstwę artystyczną, prezentuje się ona naprawdę dobrze. Ładna szczegółowa kreska postaci przy jednoczesnym zachowaniu minimalistycznego tła (lub nawet jego braku) przeplatana jest z kadrami prezentującymi świetnie narysowaną scenografię. Mrok i z pozoru niedbale wyglądające rysunki momentami mogą przypominać momentami dzieła Junji Itō. Podobne wrażenie deja vu, można odczuć w przypadku niektórych postaci (widząc jedną z bohaterek cały czas miałem przed oczami tytuł Mirai Nikki). Nie zarzucam autorowi braki odtwórczości, wręcz przeciwnie dobrze zasymilowane zapożyczenia, często wpływając bardzo pozytywnie na danych tytuł (dostrzeżone podobieństwa to mój czysto subiektywny osąd i być może nikt inny na to nie zwróci nawet uwagi). Na plus rodzimego wydania mogę zaliczyć duże pogrubione czcionki, doskonale wpasowujące się w klimat produkcji i jednocześnie zapewniające wygodne czytanie nawet dla takich ślepców jak ja. Jakichkolwiek literówek czy wpadek drukarskich brak (lub przynajmniej ja niczego takiego się nie dopatrzyłem). Kentaro Sato udało się stworzyć dzieło mroczne, ale i zarazem dojrzałe, prezentujące to, o czym większość z nas wie już od bardzo dawna – człowiek człowiekowi najgorszym wrogiem. Zaprezentowane przez niego z pozoru bezmyślne bestialstwo i gloryfikowanie przemocy to tylko zabieg stylistyczny mający wymusić na czytelniku odrobinę refleksji nad zachowaniem człowieka jako bytu, który w wielu przypadkach swoje problemy i traumy odbija na kimś innym. Przemoc rodzi przemoc, chociaż każdy wie, że nie jest to żadne rozwiązanie. Ludzie coraz mocniej zatracają swoje człowieczeństwo, nie tylko dopuszczając się przemocy w stosunku do innych ale jeszcze częściej odwracając głowę w momencie kiedy widzimy krzywdę bliźniego. Czarodziejki.net to manga mająca potencjał do stania się naprawdę dobrym tytułem z głębokim przesłaniem (ocena z perspektywy lektury dwóch pierwszych tomów). Cała recenzja na: https://gameplay.pl/news.asp?ID=114428

Ta seria jest dziwna. Ta seria jest krwawa. I jak na opowieść o czarodziejkach, bardzo nietypowa. Przede wszystkim jednak ta seria jest świetna. Jeśli po tytule oczekujcie czegoś na kształt legendarnej „Czarodziejki z księżyca”, możecie być nie lada zaskoczeni „Czarodziejkami.net”. Ale to dobrze, bo opowieść ta, choć trzymając się wymogów gatunkowych, wprowadza do nich powiew świeżości i wynosi całość na nieco inny poziom, przeznaczony bardziej dla starszego czytelnika.