„Czarodziejki.net” to jedno wielkie pozytywne zaskoczenie. Prosta grafika, tytuł sugerujący kolejnego typowego przedstawiciela gatunku magical girls, opis niczym rasowe szkolne życie… Ale to tylko pozory. Pod wyeksploatowanym przez „Czarodziejkę z Księżyca” i tym podobne opowieści szyldem kryje się mroczna, krwawa, brutalna i poruszająca przy tym takie ważkie tematy, jak znęcanie czy molestowanie opowieść dla dojrzałych czytelników opowieść, której bliżej do horroru, niż kolorowych historii o dziewczynach w mundurkach karzących zło w imieniu jakiegoś ciała niebieskiego.

Autor postanowił tym razem zaserwować nam prawdziwy pokaz widowiskowej i naturalistycznej przemocy. Mrok i ból wylewają się tutaj z każdej kolejnej strony. Każdy kadr to swoistego rodzaju studium słowa „brutalność”, krew lejąca się litrami, masakrowanie ludzi, wszechobecny strach podsycony kompletnym szaleństwem niektórych postaci. Momentami wymagania wiekowe mangi od 16 lat, zdecydowanie są zbyt niskie. Oczywiście pomysł Kentaro Sato na mangę nie każdemu musi się spodobać. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że manga stanie się obiektem zainteresowanie tylko niewielkiej grupy odbiorców. Nie zgodzę się jednak ze stwierdzeniem, że tytuł nie ma nic więcej do zaoferowania niż tylko bezmyślną przemoc. To prawda zarysowana historia być może nie jest najwyższych lotów, ale ma w sobie to coś, szczególnie w połączeniu z licznymi tajemnicami, które skłaniają czytelnika do sięgnięcia po kolejny tom. Nie sądzę również, że trzeci tom jest świadectwem braku dalszych pomysłów autora, tym bardziej że pod jego koniec historia ponownie nabiera tępa i pojawiają się kolejne tajemnica do wyjaśnienia. Sato postanowił zrobić z trzeciego tomu swoistego rodzaju „wypełniacz”, który ewidentnie moim zdaniem ma na celu wydłużenie całej serii. Jest to kompletnie niepotrzebne, najważniejsze aspekty można było tutaj zmieścić na kilkudziesięciu stronach a resztę poświęcić na dalszy rozwój historii. Pozostaje mieć nadzieję, że w przyszłości autor nie będzie stosował już tak wyraźnych „fillerów”, pozwalając toczyć się historii w bardziej dynamicznym tempie. Lepiej jest przecież stworzyć coś krótszego a dobrego niż mocno rozciągniętego przeciętniaka.