Dla mnie rewelka!

Ekskluzywne wydanie z Plansz Europy. Gruba piękna księga.
Jesień 1768.. Fikcyjna saga rodziny o nazwisku Sambre stylizowana na powieść prawdziwą. Tym razem cofamy sie o dwa pokolenia wstecz od wydarzeń "Hugo i Iris".
Tak jak i poprzednia część - opiera się na rodzinnych obyczajach, o miłości i zdradzie i tak samo zawarto tutaj dużo dramatyzmu czy innych "przejmujących" elementów.
Ta księga fabularnie była ciężka. Aż do połowy księgi nie mogłem się wczuć, dopiero od połowy nagle fabuła zaczęła działać. Względem poprzednika Hugo i Iris jest duuuuża różnica. Fabularnie spada o 1 punkt. Za to finał mocny - aż dreszcze przechodzą.

Jednak największym pogorszeniem sytuacji jest zmiana rysownika - bardzo zmieniała się grafika plansz, stała się klasyczna, jakby celowo scenarzysta chciał by skupienie było na fabule, a nie na grafice. Poprzednik był nieziemsko piękny w wykonaniu teł naturalnych, rysowania oczu i oświetlenia - wszystko było prześliczne, tutaj - totalnie wyparowało. Rysunki nadal mamy dobre, staranne - ale taki typ rysunku mamy niemal we wszystkich komiksach, typowa klasyka, co zdecydowanie spada o cały punkt w znaczeniu oceny.

Przedstawienie fabuły – wciąż jakbym czytał pamiętnik. Jednak troszkę za dużo tekstu.
Najbardziej irytującą osobą jest matka Szarlotty. Co za podła kobieta, bez skrupułów, aż by się chciało książkę pogryźć. W życiu bym nie pomyślał, że taki finał będzie, że jeszcze przez nią stanie się tragedia. I z własnej niepohamowanej głupoty zgwałciła własne dziecko, z którym zaszła w ciążę (to przyszłe dziecko będzie ojcem Hugo wedle drzewka genealogicznego).
Powieść wciągła mnie od połowy księgi, ponieważ pierwsza połowa to głównie gadanie pierdółek wszystkich osób jakich będzie dane nam poznać.
Mimo wszystko, daleko jej do Hugo i Iris. To już nie ten sam czar, ale pozycja musowa by poznać dwa wcześniejsze pokolenia.

Ocena kreski: 4-/5
Ocena scenariusza: 3+/5
Ocena ogólna 4-/5
Polecam

Miały być 4 gwiazdki w powyższym poście - pomyłka przez pośpiech.