Paczka dobrze zabezpieczona, komiks w stanie bez zagnieceń i zarysowań.
Jeśli chodzi o Blueberry t.3 (zeszyty 13-15) jest tak dobry jak druga historia w t.1 (zeszyty 11-12).
Widać złoty okres powstania tych pięciu albumów (lata 1972-1974).
Historia barwna dobrze rozpisana i narysowana.
Grafika i tekst powalają.
Nic tylko kupować.
Czekam na kolejny tom.

Zapomniałem dodać...
Jeden minus dla Egmontu.
Trzy albumy w jednym tomie, a okładka pierwszego w małym okienku.
Poza tym wszystko ok.

Chwała Egmontowi za wydawanie tej serii! Tak jak poprzednie dwa integrale Blueberry'ego, tak i ten prezentuje prawdziwie mistrzowski poziom.

Lektura Krwawego południka Cormaca McCarthy'ego była dla ciebie fascynująca? Dziesiątki godzin spędziłeś nad grą Red Dead Redemption? Uwielbiasz filmy Peckinpaha i Leone? A może klasyczne westerny z Waynem, czy Stewardem? A może serial Deadwood? A może westerny z ostatnich lat, remake 15:10 do Yumy, Zabójstwo Jesse Jamesa, remake Prawdziwego męstwa? Albo byłeś w weekend z rodziną w Western City pod Karpaczem? Masz ochotę na więcej tego typu klimatów?

Blueberry jest dla Ciebie!

Błąd w części "Człowiek wart 500000 $", strona 71 kadr nr. 2, pomylone kwestie w dymkach.
Proszę zgłosić do Egmontu.

■■■■■ Wielu porównuje "Blueberry'ego" do spaghetti westernów, ale takie porównania są jednak powierzchowne. Warto bowiem pamiętać, że włoskie kino rozrywkowe lat 60. i 70. czerpało garściami z estetyki kina modernistycznego, co oznaczało, że formalnie nierzadko było ekscytujące, choć fabularnie było to kino zredukowane do najprostszych motywów znanych z klasyki. W zamyśle nie było to jednak nigdy kino realistyczne, raczej zgoła postmodernistyczne, z tym że pozbawione temperatury intelektualnej tego, co dziś kojarzy nam się z filmowym postmodernizmem. Natomiast ambicje twórców "Blueberry'ego" były chyba inne - co prawda jest to przede wszystkim przygodowy western, ale zbyt wiele miejsca poświęcone w nim jest na komentarz historyczny i społeczny i zbyt wielki nacisk położono na realizm, aby można to było uznać za czystą grę konwencją. Niemniej nie ma co owijać w bawełnę – komiks był wówczas ubogim krewnym filmu i "Blueberry" również podążał koleinami wytyczonymi przez kinematografię, jednak – przynajmniej z początku – były to raczej koleiny klasycznego westernu, niż popisów formalnych Sergio Leone. I mogło by tak być przez wiele lat, gdyby Giraud był tylko dobrym, lecz nie genialnym rysownikiem. W czasie, w którym ukazywały się albumy zebrane w tym tomie, zaczął on już jednak publikować również pod swoim słynnym pseudonimem, a każdy, kto miał okazję zapoznać się z ówczesnymi pracami Moebiusa (np. "Szalony erektoman") nie miał wątpliwości, że oto pojawił się w medium komiksowym twórca nietuzinkowy. Musiało to odbić się też jakoś na "Blueberrym". Giraud zaczął eksperymentować z formą – choć nie mógł oczywiście wyjść poza wyznaczone prawem serii ramy, z których Moebius kpił na potęgę. Niemniej mocne, jaskrawe kolory finałowej "Trumiennej ballady", które istotnie mogą kojarzyć się z estetyką spaghetti lub nawet dzisiejszych hołdów składanych niepoprawnym Włochom przez Tarantino, są zdecydowanym sygnałem – Gir nie miał już ochoty oglądać się za siebie. A biorąc pod uwagę, że Charlier stworzył w tych trzech albumach historię jak dotąd najbardziej złożoną nie zapominając jednocześnie o prawidłach gatunku, w którym szybkość akcji jest wyznacznikiem jakości, dostaliśmy w rezultacie dzieło może nie przełomowe, ale zdecydowanie wyznaczające trendy - chyba nie tylko w świecie komiksu. Warto też dodać, że jest tu wiele dość zaskakujących momentów, w których zaczynamy się zastanawiać, czy wartości wyznawane przez naszego bohatera są aby na pewno też naszymi wartościami, a stąd już przecież tylko krok do antywesternu. Na razie Blueberry wciąż pozostaje jednak motorem akcji, choć również na tym polu częściej, niż to bywało, oddaje pole innym. Podsumowując: prawdopodobnie jest to opus magnum Charliera, choć dla Girauda wciąż to tylko wstęp do błyskotliwej kariery. Dzięki sumie ich talentów otrzymaliśmy jednak historię wciąż żywą oraz punkt odniesienia dla późniejszych pokoleń scenarzystów i rysowników.