I cyk, dziesiąte „GTO”. I kolejny super tomik, w ogóle ta część to taka rozbrajająca jest na każdym kroku, że nie da się od tego oderwać i chce więcej. Tym bardziej, że sporo rzeczy nie rozwiązuje się w tym miejscu, w tym to, co najważniejsze i teraz poczekać trzeba. No a tego czekania trochę przed nami, bo nie widziałem wśród zapowiedzi by jedenasta część wyszła w tym roku, więc… Ale co tam, cieszmy się, że mamy dziesiątkę, bo wyśmienicie się bawiłem, a poszczególne sceny to już absolutne perełki, które dostarczyły mi niezapomnianych przeżyć.

Dziesiąty tom GTO skupia się prawie w całości na wątku kradzieży pieniędzy na szkolną wycieczkę, o co zostaje oskarżony bohater. Tematyka jest więc dość poważna, ale oczywiście podana w mocno intensywnej i szalonej formie. Onizuka nie z takich tarapatów już przecież wychodził i zdobycie przez niego określonej sumy pieniędzy to tylko kwestia czasu. Przynajmniej on jest tego pewien, a życie przecież potrafi mocno zaskakiwać, nawet jeśli może on liczyć na pomoc niektórych swoich uczniów. Fujisawa kontynuuje w tym tomie znakomitą pracę nad rozwojem swoich bohaterów. Onizuka, mimo że wciąż pozostaje tą samą zwariowaną, nieco dziecinną postacią, zyskuje coraz większą głębię. Coraz częściej widać, że pod jego beztroską powierzchownością kryje się niezwykle troskliwy człowiek, gotów poświęcić się dla swoich uczniów. Nie byłoby GTO bez charakterystycznego dla serii humoru, który i w tym tomie odgrywa kluczową rolę. Onizuka wciąż popisuje się swoimi absurdalnymi pomysłami na rozwiązanie problemów, często narażając się na niebezpieczeństwo, a nawet upokorzenie. Sceny slapstickowe, niespodziewane zwroty akcji i szalone dialogi sprawiają, że tom czyta się błyskawicznie. Jednak, co warto podkreślić, humor nigdy nie jest tutaj celem samym w sobie – zawsze pełni funkcję narzędzia narracyjnego, które pomaga budować relacje między bohaterami i podkreślać ich przemiany....