Onizuka. No jak tu nie uwielbiać tego gościa? Co tam LouAnne Johnson czy John Keating, Onizuka wszystkich bije na głowę i pokazuje, jak doskonały jest w swojej niedoskonałości. Znaczy tego, no, jak doskonały jest w tym, co robi. Nie nadaje się na wychowawcę? I co z tego, skoro okazuje się lepszy od tych „prawdziwych”. A jego przygody kupują nas tak, że z zachwytem wsiąkamy w tomiki i chcemy więcej i więcej.

Najlepszy tom do tej pory zawierający najśmieszniejsze dla mnie momenty jak i na samym końcu poważną akcję. Ale zacznijmy od początku. Możemy bliżej poznać jedną z lepszych postaci jaką jest Urumi. Mimo tego, że dziewczyna wyróżnia się ponadprzeciętną inteligencją i owinęła sobie naszego nauczyciela wokół palca, tak czy siak Onizuka udzielił jej najlepszej lekcji życiowej. Konwersacja jaką przeprowadził z nią po pewnej akcji, pokazując jak ludzie radzą sobie z problemami złapało mnie za serce. Manga przepełniona jest bardzo czarnym humorem i brutalnymi rzeczami jednak bardzo pasuje to do GTO. Dodatkowo nie wiem czy powinno ale strasznie bawi mnie życie wiceprzewodniczącego, które choć jest bardzo przykre przedstawiono je w tak komiczny sposób, że ciężko się nie zaśmiać.

Ósma odsłona serii zaczyna się od dłuższego monologu Toshiyuki Saejimy. Kolegi Onizuki z czasów gangu motocyklowego, który teraz jest policjantem, z dość umownym poczuciem obowiązku i sprawiedliwości. Raczej jest to ostatnia osoba, do której można byłoby się zwrócić po radę w chwili kryzysu, jaki przeżywa główny bohater. Wszystko to z powodu niezwykle inteligentnej Urumi Kanzaki, która uczyniła z Onizuki swojego niewolnika spełniającego każdą jej zachciankę. Na chwilę obecną musi on zacisnąć zęby i spełniać jej żądania. Cały czas szuka on jednak sposobu na wyrwanie się z tej matni. Początek tomiku wypełniony jest więc przeróżnymi humorystycznymi sytuacjami. Zaserwowane żarty dla wielu mogą być dość prostackie, ale każdy, kto dotarł do tej odsłony serii, jest raczej już do tego przyzwyczajony. Poza tym naprawdę trudno jest się przy nich nie uśmiechnąć (zwłaszcza patrząc na mimikę głównego bohatera). Nastrój zmienia się w momencie spotkania byłej nauczycielki nastolatki, która stopniowo odkrywa przed nami powody jej obecnego zachowania. Onizuka podejmuje się więc zadania uzdrowienia jej duszy i pokazania, że świat wokół niej potrafi być naprawdę wspaniały. Oczywiście wdrożony przez niego plan będzie bardzo nietuzinkowy. Autor kolejny więc raz trzyma się przyjętego schematu, gdzie łączy szaleństwo, lekką wulgarność i zwariowany humor z różnymi trudnymi kwestiami dotyczącymi edukacji i różnorakich problemów nastolatków. Często porusza on naprawdę trudne i dramatyczne kwestie, robiąc to jednak w sposób bardzo przystępny i mocno nietuzinkowy, tworząc tym samym komediodramat, od którego trudno jest się oderwać....