Długo czekaliśmy na ten tomik „Spy×Family”, ale tak to jest, jak się dogania oryginalne wydanie. No ale w końcu jest i jak zawsze jest znakomity. No ja to uwielbiam, bawi mnie to, śmieję się ciągle, akcja mnie wciąga, a najlepsze i tak pozostają wszystkie te urocze sceny, które wypełniają historię. A zawsze jest ich multum, bo w końcu to ta najbardziej urocza z postaci jest tu wiodąca (choć w tym tomie mniej jej), a otaczają ją bohaterowie nie wiele tylko mniej ujmujący więc tak, super jest, co tu dużo mówić.

Zdobycie przez Anyę kolejnego Tonitrusa jest dla Loida prawdziwym szokiem. Jego wielki plan zaczyna się bowiem sypać niczym domek z kart. Dla autora mangi jego szok i chwilowa utrata przytomności to jednak doskonała okazja do zaserwowania czytelnikom porcji troszkę innej treści niż dotychczas. Większa część tomiku to bowiem wspomnienia przeszłości Loida, która naznaczona była cierpieniem i wieloma różnymi skrajnymi emocjami. Widzimy go jako chłopca bawiącego się z kolegami, który często się uśmiecha. Chwilę później zaczyna się on zmagać z traumą wojny, która niszczy całe jego dzieciństwo i szczęście. Wydarzenia te mają również ogromny wpływ na podejmowane przez niego decyzje i to, kim jest on teraz. Historia uderza więc w tony, które do tej pory w mandze nie występowały. Zamiast typowego dla serii humoru mamy tu treści mające wymusić na czytelniku pewną głębszą refleksję. Dopiero pod koniec komiksu tytuł wraca na swoje utarte tory szpiegowskiej rozrywki z dużą dawką humoru. Widzimy między innymi sportowe poczynania Yor i nawiązywanie przez nią nowych relacji, ochronę pewnego znanego muzyka i oczywiście dalsze szkolne losy Anyi, która jest bezkonkurencyjną gwiazdą całego cyklu...