Trzeci tom „Spy x Family” pojawił się wreszcie na rynku. Wreszcie, bo seria ta, do której podchodziłem zresztą ze sporym sceptycyzmem, kupiła mnie do tego stopnia, że z tomiku na tomik coraz bardziej nie mogę doczekać się ciągu dalszego. Nic w tym jednak dziwnego, bo rzecz jest tak pełna uroku i łagodnego humoru, że wprost nie mogę się od niej oderwać i potrafi rozbroić mnie tak bardzo, że po skończeniu kolejne części aż czuję żal, że to już koniec i teraz znów trzeba będzie czekać na kolejne rozdziały.

Spy X Family to seria o szpiegu z różnymi misjami oraz zabójczyni. Polecam każdemu.

Tomik trzeci wypełnia „komediowa” akcja związane z wizytą brata Yor, który nie ma zamiaru zaakceptować „związku” siostry. Zapatrzony w nią jak obrazek mężczyzna udający urzędnika, a tak naprawdę pracujący dla Tajemnej Policji, ma zamiar zrobić wszystko, aby uwolnić ukochaną siostrzyczkę z okowów (równie fikcyjnego, jak on) małżeństwa. W towarzystwie gdzie każdy udaje kogoś innego i skrywa masę sekretów, nic nie może być nazbyt normalne. Czytelnik musi się więc przygotować na masę absurdalnej „akcji” i wywołujące szeroki uśmiech zadowolenia na twarzy dialogi. Równie ekscytująca i mocno rozrywkowa jest druga część tomiku, skupiająca się na uroczej „córeczce”, która swoim zachowaniem i tekstami rozbawi nawet największego ponuraka. Tatsuya Endo łączy tutaj szpiegowskie klimaty, odrobinę dramatyzmu powiązaną z niezbyt przyjemną przeszłością bohaterów z nutką coraz bardziej widocznego romansu. Taka mieszanka dodatkowo solidnie doprawiona zostaje świetną warstwą komediową. Mamy więc tutaj do czynienia z tytułem poruszającym emocje na wielu płaszczyznach, dzięki czemu znacząco wyróżnia się on na tle innej konkurencji. Akcja, świetne napisane dialogi i liczne gagi to niejedyne zalety serii. Kolejnymi są świetnie wykreowane postacie, które z każdą kolejną częścią ewoluują i zaczynają im się zmieniać priorytety. Ciągłe udawanie kogoś innego i strach przed odkryciem przez innych ukrywanej prawdy, ma swoje negatywne skutki, które czasem wywołują u bohaterów chwile słabości. Niczego złego nie można również napisać na temat warstwy graficznej tomiku, w której autor kolejny raz pokazuje swój kunszt. Potrafi on w stosunkowo prostej kresce oddać wiele emocjonalności na twarzach bohaterów, co nie jest bez wpływy na samego czytelnika.