Oczekiwanie na ten tomik „Spy×Family” dłużyło się niemiłosiernie, ale w końcu jest. I jak zawsze jest znakomity, zabawny i wciągający. Bo to manga, która ma zarówno ciekawą treść, jak i świetny humor, masę uroku i po prostu wyśmienite wykonanie i potrafi uwieść tych, którzy nie przepadają za szpiegowskimi schematami, których tu na szczęście jest jak na lekarstwo.

Zmierzch cały czas mocno skupiony jest na swoim głównym zadaniu. W końcu udaje mu się nawiązać pierwszy kontakt z „celem”. Do wykonania misji jednak jeszcze bardzo daleka droga, wymagająca uwagi i poświęcenia. Ponadto nie może on wyjść z roli odpowiedzialnego ojca i męża, aby nie spalić swojej przykrywki. Pozostali członkowie rodziny (włącznie z psem), również mają swoje mniejsze lub większe kłopoty, które mocno zaintrygują czytelnika. Siódma część komediowo-szpiegowskiej serii zdecydowanie nie zwalnia tempa i nadal serwuje odbiorcy dawkę porywającej treści. Tomik podzielony jest tu na kilka rozdziałów, skupiających się na konkretnych bohaterach i ukazujących ich (nie)codzienne problemy. Obok głównych postaci, swoje pięć minut (zgodnie z grafiką na obwolucie) ma tutaj również Damian, którego dziecięce życie wcale nie jest takie pozbawione trosk. Obok tego epizodu czytelnik prześledzi również perypetie Bonda (psa), zobaczy jak Anya stara się być dobrą uczennicą czy będzie miał okazję widzieć w akcji brata Yor. Siedem różnych „misji”, z których każda epatuje widowiskowością, dramatyzmem i świetnym humorem – nikt nie powinien mieć więc powodów do narzekania. Autor jak do tej pory do perfekcji opanował wykorzystywanie różnych elementów gatunku, nie pozwalając, aby któryś z nich dominował nad pozostałymi. Dzięki temu cały czas udaje mu się zachować lekki klimat opowieści, która momentami dotyka dość poważnych i trudnych spraw.