Manga shounen o shoujo, która spodoba się fan(k)om shoujo – tak w skrócie podsumować można „Mistrza romansu Nozakiego”. Oczywiście spodoba się, jeśli mają ochotę na czystej wody komedię, mocno podlaną satyrą na świat twórców, sam proces wymyślania i rysowania mangi, a także wszystkie gatunkowe schematy. Bo „Nozaki” to rzecz stworzona po to, by czytelnik co chwila wybuchał śmiechem, a jego humor uległ poprawie i jako taka sprawdza się naprawdę bardzo, bardzo dobrze.

Nozaki niestrudzenie pracuje nad stworzeniem perfekcyjnego dzieła, o którym będą mówić i pisać wszyscy. Pragnie on uczynić swoją mangę bardziej interesującą i dynamiczną. Nie ma ku temu lepszego sposobu niż „przetestowanie” kilku różnych wariantów fabularnych. Nikogo nie powinno ponadto zdziwić, że Umetaro postanowi wykorzystać do tego swoją asystentkę. Początkowy zachwyt Sakury szybko jednak zostaje ochłodzony i pozostaje tylko rozczarowanie (czyli jak zawsze). Kolejny raz ważną częścią historii jest dynamika przyjaźni i miłości pomiędzy poszczególnymi postaciami. Fani cyklu raczej przywykli już do tego, że nie prędko Nozaki dostrzeże uczucia Chiyo (nic na to nie wskazuje, aby nagle miało się coś zmienić). Znaczące postępy „uczuciowe” robią jednak inni bohaterowie. Wakamatsu i Seo nie tylko coraz lepiej się rozumieją, ale również z każdą kolejną chwilą zaczynają mocniej akceptować coraz silniejsze emocje pomiędzy nimi (bez kilka zabawnych wpadek jednak się nie obejdzie). Miłą odskocznią od „romantycznej” treści mangi jest wprowadzenie do historii nowej postaci. Jest nią brat Nozakiego, co pozwala twórcy na odsłonięcie przed czytelnikiem kilka szczegółów jego przeszłości. Znaleźć można tutaj jednak również pewne słabsze momenty. Jednym z nich są retrospekcje związane z redaktorem Nozakiego, które bardzo spowalniają scenariusz i nie zawsze wnoszą do opowieści coś ciekawego (w kilku miejscach są one raczej niepotrzebnym zapychaczem).