ponieważ książka stanowi zbiór autorskich streszczeń wszystkich ''żbików''. Autor krytycznie i z ironią traktuje autorów, a szczególnie fabułę zeszytów, dodaje ciekawe informacje opisujące kulisy ich powstania, różnice w kolejnych wydaniach zeszytu, obśmiewa lata 60. i 70., co dla osób młodszych niż sam autor może być niezrozumiałe. Nazywanie Polski lat 70. ''komunistyczną'' to gruba przesada, a Kurc jednak mógł opłacić korektę. Jednak hasło ''Kapitan Żbik'' w podtytule to dla wielu i tak wystarczający magnes, żeby zdecydować się na zakup. A szkoda...

Książka „Teczka personalna” to wnikliwe streszczenie wszystkich wydań 53 komiksów (łącznie z ich rubrykami) o przygodach kapitana Żbika ze szczególnym uwzględnieniem propagandy PRL-owskiej. Poszczególne rozdziały dotyczące opisu przedmiotowych „kolorowych zeszytów” same w sobie są niezależne, dzięki czemu nie trzeba czytać książki kolejno od pierwszego do ostatniego rozdziału. W rozdziałach duży nacisk położony został na analizę scenariuszy i samego rysowania co trzeba przyznać dało autorowi naprawdę dobre rozeznanie w poczytności poszczególnych komiksów. Przy okazji nie wiadomo dlaczego autor przyjął założenie, że scenariusze (prócz kilku komiksów) były pisane dla dorosłych. Właśnie, że nie, i dlatego może wydają się mu „infantylne”. Scenariusze były pisane dla dzieci i młodzieży. A rzeczywistość lat 60 i 70 w PRL-u była taka, że te „Żbiki” czytały dzieci (z naprawdę wielkim zainteresowaniem) poniżej 12 roku w takiej samej mierze jak i powyżej z czym musiał się autor zetknąć choćby w końcowych latach ich II wydań. W książce oprócz właściwych komiksów wydawnictwa „Sport i Turystyka” dodatkowo są streszczenia o „Żbikach” wydawane przez inne wydawnictwa w następnych latach. Ponadto scenarzyści i autorzy rysunków są opisani w rozdziałach pod względem ich wcześniejszego dorobku, co daje niezły bank informacji. Dlatego dobrze się to czyta, no może z wyjątkiem ostatnich rozdziałów klasycznych Żbików, gdzie autor się nieco zagalopował nie tylko w swoich wywodach, ale i języku opisowym, który trąci lekką żenadą. A teraz kilka minusów. Książka została wydrukowana czarno-biała co sprawia wrażenie opasłego skryptu studenckiego niż książki, która ma przyciągnąć również kolorowymi zdjęciami (pomijając oryginalne czarno-białe fotografie) nie tylko samych fanów. Żbiki to były „kolorowe zeszyty”. Jest to strata dla tej publikacji. Tym bardziej, że ta książka jest w zasadzie jednostkową (pomijając „Portret pamięciowy”) i taką pozostanie pewno na następne lata, dlatego nie warto było oszczędzać. Na końcu książki brakuje choćby niewielkiej zbiorczej tabelki, która zawierała by chronologicznie tytuł pozycji, autora scenariusza, autora rysunków, roczniki wydań – dałoby to dosłownie dwie kartki więcej, czy to dużo? I jeszcze jedna uwaga, rozdziały mające swoje autorskie tytuły powinny mieć chronologicznie choćby podtytuły oryginalnych wydań, by to było czytelniejsze i zarazem bardziej atrakcyjne, tak sprawia to wrażenie jak by ktoś suchy tekst wrzucił do jednego worka a następnie wydrukował wprost z edytora teksu. Można było to bardziej wyeksponować. Naprawdę trudno to wszystko zrozumieć … Dawny czytelnik się połapie, natomiast dzisiejszy weźmie do ręki tę pozycję, przeglądnie i prawdopodobnie szybko odłoży na półkę księgarską. Generalizując gdyby uwzględnić powyższe uwagi książka byłaby niemal bez zarzutu. Mimo wszystko fan Żbika powinien ją kupić.