„RIP.: Fanette” – czyli tom przedostatni już świetnej serii. Tom nieco słabszy, niż poprzednik, ale nie mogło być inaczej, bo w części poświęconej Albertowi twórcy wytoczyli najcięższe działa i do perfekcji doprowadzili wszystko to, co w serii najlepsze. Nie zmienia to jednak faktu, że na czytelników i tak czeka teraz kawał doskonałej zabawy, mocnej, fajnie skupionej na bohaterach i ich psychologii, mrocznej i nadal doskonale splatającej ze sobą wszystko, co było, ze wszystkim, co przynoszą nam kolejne rozdziały tej układanki. A w finale wszystko nabiera takiej mocy i tempa, że chciałoby się od razu złapać za kolejny tom.

Przedostatni numer serii skupia się na młodej tajemniczej Fanette. Kobieta całe dnie spędza w obskurnym barze, który prowadzi. Nie cierpi ona swojego zajęcia, co widać w jej mocno nieszczęśliwym wyglądzie. Pod nim kryje się jednak pewien sekret, który zmusza ją do codziennego powrotu do tego miejsca. Jest to mocno powiązane z jej burzliwą przeszłością, która nie daje o sobie zapomnieć i drenuje jej ciało i duszę niczym robak. Scenariusze kolejnych odsłon serii są niczym puzzle, z których układamy znacznie większy obraz. Gaet wprowadzając do opowieści kolejne postacie i łącząc ich losy na wielu płaszczyznach, stopniowo odkrywa nowe fabularne tajemnice. Tak właśnie jest w przypadku recenzowanego tomu. Autor ciągle jednak zachowuje pewną dawkę enigmatyczności, tak aby utrzymać czytelnika w napięciu i zachęcić go do dalszego śledzenia serii. Treść komiksu podobnie jak w poprzednich tomach jest dramatyczna, emocjonalna, brutalna, dwuznaczna i mocno niepokojąca. Kreślona tu przez autora fabularna łamigłówka jest subtelna, doskonale przemyślana i potrafi ona mocno zaskoczyć. Pod warstwą mocnego thrillera i metafizycznej atmosfery można tu również odnaleźć wątki obyczajowe czy dramatyczne z wyrazistym bólem i cierpieniem (zarówno fizycznym, jak i psychicznym). Nie jest to więc komiks łatwy w odbiorze, ale na pewno mający w sobie to „coś”....