Kolejny tom „RIP” to nic innego, jak sukcesywne rozwijanie tej samej historii. Doskonałej historii – trzeba to podkreślić. Prosty motyw osadzony w świetnie pomyślanej rzeczywistości bohaterów, konkretna intryga i dobrze nakreślone postacie sprawiły, że świetnie się to czytało i świetnie czyta nadal. No i chce się więcej, bo niby znamy już trzy spojrzenia na te same wydarzenia, niby wszystko już się ładnie dopełniło, a jednak nadal jest do odkrycia wiele. Najważniejsze jednak pozostaje to, że odkrywać chcemy.

W dwóch poprzednich częściach obserwowaliśmy brudną i niezbyt przyjemną pracę Derricka i Maurice’a. Tym razem na czytelnika czeka nowy, ale równie nietuzinkowy bohater. Jest nim młody policjant Ahmed, którego specjalnością są owady, czyli nieodzowny element śmierci. Pogrążony jest on w odmętach trudnego śledztwa, które ewidentnie go przerasta. Jest on jednak mocno zdeterminowany, aby rozwiązać tę sprawę, nawet jeśli oznacza to pogrążenie się w chaosie i szaleństwie. Podobnie jak w poprzednich tomach, Gaet’s szybko zanurza tu czytelnika w historii przesyconej tajemnicą i brutalnością. Atmosfera albumu jest gęsta, sugestywna i nie zawsze jednoznaczna. Tym razem śmierć w swoim bezpardonowym obliczu przybiera aspektu trochę bardziej naukowego. Nie oznacza to jednak, że brakuje tu scen, które bardziej wrażliwego odbiorcę mogą doprowadzić do mdłości albo wręcz obrzydzenia. Autor skupia się na młodym sfrustrowanym policjancie, który będąc narratorem albumu, przedstawia nam swoje życie (włącznie z ważnymi retrospekcjami). Przede wszystkim Ahmed ukazuje tu swoją pracę i skomplikowane relacje z kolegami. Wszystko to przesycone jest mocnym sarkazmem i odrobiną dramatyzmu. W pewnym momencie wraz z bohaterem mocno angażujemy się w trwające śledztwo. Niezła policyjna historia rodem z mrocznego thrillera przeplata się tu z wewnętrznymi rozterkami Ahmeda (pożerającymi go od środka niczym robaki martwe ciało). Do tego wszystkiego pojawiają się drobne elementy fabuły. Powiązane są one z poprzednimi odsłonami serii. Dzięki nim możemy zacząć układać większy obraz całości (nadal jednak przykryty pewną nieprzeniknioną mgłą tajemniczości)....