Nie spodziewałem się aż tak dobrej historii. Komiks na którego kontynuacje czekam teraz najbardziej. Bardzo polecsm

Niesamowity klimat od pierwszej strony. Ciekawa historia, super kreska, czego chcieć więcej. Zgłaszam petycje o przyśpieszenie wydania pozostałych części ... please ... :)

Historie czyta sie szybko i nawet nie wiesz kiedy i urywa się ,chciało by sie poznać całą historie pierścienia . Kreska , kolory i klimat i twarda okładka tego komiksu świetny . NSC poszę o jescze kolejny tom w tym roku.

Pomysł na tę serię był w swej prostocie wręcz genialny. I, trzeba to przyznać, został naprawdę dobrze wykorzystany przez twórców. Dzięki temu w ręce czytelników trafia dobry komiksowy thriller obyczajowy, którego akcja nadawałaby się doskonale na hitowy serial telewizyjny.

Opis opisem, a komiks jest troszeczkę o czymś innym, zaskakuje nas swoją fabułą, trzyma w napięciu, ma piękne rysunki (niebieski nocą - cudo!) Problem jest z tym, że mamy teraz czekać nie wiadomo ile na kolejne części, jak mogliście nam to zrobić NonStop Comics?

Znakomicie narysowana i poprowadzona historia. Zblazowany bohater, który rozkręca spiralę coraz to gorszych wydarzeń. Znakomite zakończenie, oraz forma w jakiej autorzy chcą prowadzić kolejne tomy. Zamiast typowej kontynuacji, każdy tom przedstawia wydarzenia z perspektywy innej postaci i najprawdopodobniej w nieco inny sposób. Poza tym tom pierwszy, może stanowić zamkniętą całość.

Bohaterem RIP #1 jest Derrick. Jako dziecko pragnął on zostać weterynarzem. Niestety jego „kariera” potoczyła się w zupełnie innym kierunku. Zajmuje się on sprzątaniem domów osób zmarłych, które z różnych powodów przeniosły się na tamten świat (głównie w dość makabryczny sposób). Codzienne obcowanie ze śmiercią, rozkładającymi się zwłokami i robactwem sprawia, że stał się on ludzką skorupą pozbawioną większych uczuć. Jedyną jego pociechą jest przesiadywanie w barze i zapijanie wspomnień dużą ilością alkoholu. Woli to niż przebywać w domu wraz z żoną, którą od dłuższego czasu nie może on znieść. Pewnego razu pojawia się jednak okazja zmiany swojej codzienności i pozbycia się wszelkich problemów. Niesie to jednak za sobą ogromne ryzyko, gdzie porażka oznacza koniec wszystkiego. Gaet’s kreśli tutaj ciężką, brudną, cuchnącą zgnilizną historię, która wykracza poza miary klasycznego thrillera/kryminału. Początkowe strony albumu to zagłębienie się w „pracę” bohatera i pokazanie wszystkich jej negatywów. Obserwujemy jak „codzienność”, coraz bardziej wykańcza Derricka i jak z każdymi kolejnymi zwłokami ulatują z niego resztki ludzkich emocji. Żywi się on śmiercią w sposób przenośny i dosłowny (np. zbierane paczki żywnościowe z domów denatów). Scenarzysta pokazuje to wszystko w sposób bardzo bezpośredni, wręcz makabryczny. Nie bawi się on tutaj w żadne półśrodki czy ugrzecznienia. Treść jest na tyle sugestywna, że osoby o słabych nerwach (i żołądkach) mogą nie dotrwać do końca lektury. Pomiędzy rozkładającymi się zwłokami i wszechobecnym robactwem znajdziemy tutaj również całkiem dobrze zapowiadającą się większą intrygę. Powoli zaczyna się ona przebijać na pierwszy plan, nadal jednak pozostawiając „śmierć” jako motyw przewodni dzieła. Twórca nie chce zbyt szybko odsłonić przed czytelnikiem wszystkich „kart” tytułu powoli, ale sukcesywnie przygotowując grunt pod kolejne mocne wydarzenia. Nietuzinkowy i niezwykle klimatyczny scenariusz idzie tutaj w parze z równie niezwykłą oprawą graficzną. Za rysunki odpowiedzialny jest Julien Monier, któremu udaje się perfekcyjnie przełożyć atmosferę historii na obrazy. Malowniczy i artystyczny charakter jego prac potrafi oddać nie tylko emocje bohaterów, ale również zaserwować odbiorcy dawkę przerażającej makabry. Doskonałym pomysłem ze strony artysty jest zastosowanie tutaj dwóch dominujących kolorów brązu i niebieskiego. Obie barwy potrafią znacząco podbić klimat wybranych scen i w ten sposób zaprezentować jeszcze lepiej ich głębię.

Rysunki, fabuła na wysokim poziomie. Czekam co będzie dalej.

Ile części ma być? tego komiksu????

Szybka lektura, koślawe rysunki w stylu Empro czy Huberta Ronka, i ciemnobure, "mhhrrooczne" kolory. Ilość nielogiczności i głupotek psychologicznych powala.