Ten tom to nie tylko zbiór opowieści autorstwa Jasona Aarona, ale również esencja tego, co najlepsze z postaci Logana. Jest on tu zabójcą, który działa w wielu drużynach na raz, w międzyczasie rozwiązuje niedokończone sprawy. Na ten tom składa się wiele historii. Wolverine uwalnia się ze specjalnego więzienia, poluje na Mystique, spotyka Spider-mana, rozbraja organizację przestępczą w Chinatown i eliminuje żołnierzy ze zdolnościami podobnymi do niego. Jest też krótka historyjka na końcu. Całość czytało mi się dobrze. Rysunki w większości tomu są OK i nie ma dłużyzn fabularnych. Polecam zapoznanie się z tym komiksem i czekam na drugą część.

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

Kontakt z klientem idealny, czas realizacji szybki. Polecam wszystkim

Wreszcie grube wydanie z udziałem Woverine'a. Podobnie jak w przypadku Daredevila to był strzał w 10. Czekam na następne tomy. Polecam sklep Gildię.

Jako że Aarona bardzo lubię za Skalp i Bękarty miałem nadzieję że z postacią ukochanego Logana zrobi coś na wzór Bendisa i jego Daredevila albo Punishera Ennisa. Niestety komiks ten to po prostu zwykła naparzanka w którym Wolvi po kolei siecze wszystkich na kawałki. Na pewno spodoba się komuś kto lubiał X-menów z Tm- semic i na tamtym etapie się zatrzymał.

Scenarzysta Skalpu i Wolverine - to powinno zadzialac idealnie. Nie rozumiem wobec tego, czemu nie dziala w ogole? Zupełnie jakby autor założył sobie ogranicznik - 10% tego, co potrafię i ani odrobiny więcej. Scenarzysta jest idealny do tego, żeby tworzyć historie o niestabilnych emocjonalnie, zranionych, skomplikowanych, interesujących postaciach z charakterem, które z różnym skutkiem starają się normalnie żyć i funkcjonować. W Skalpie wyszło to idealnie. Z kolei Wolverine to zbiór banalnych, wymuszonych historii, wysilonych i wydumanych od początku do końca. Główny bohater świetnie się z tym zgrał, bo jest na przemian idiotą, niedojrzałym idiotą, bezmyślnym idiotą, agresywnym idiotą lub wszystko na raz. Same historie to albo kuriozum, albo rzemieślnicza średniawka. Jakaś wielka draka w chińskiej dzielnicy, która powala infantylizmem, podrabiane dramaty człowieka z najbardziej idiotyczną pracą na świecie (strzelanie do mutanta siedzącego w jakiejś dziurze, żeby nie mógł wylezć? serio?), czy rażąca uproszczeniami i ohydnymi rysunkami końcowa miniaturka. Po prostu szkoda straconego potencjału - scenarzysty i bohatera. Zupełnie jakby Aaron bał się zrobić z nim cokolwiek wymagającego. A przecież to jest jak najbardziej możliwe również w komiksie mainstreamowym. Tylko czekać aż w tej edycji dzieł zebranych opublikują historię o Wolverinie w piekle. Takiego popisu niemocy twórczej i zbioru zupełnie wydumanych rozwiązań fabularnych trudno by szukać gdzie indziej. Nie wiem, co tutaj nie działa, ale jak już nie działa, to wszystko i spektakularnie.

Dorwać mistique widziałem w ramach superbohaterowie marvela. Pozostałe historie moim zdaniem momentami nudnawe. Ocena tylko 3.

Złożony z trzech dłuższych historii oraz trzech krótszych epizodów pierwszy tom serii Wolverine to komiks bardzo zróżnicowany, ale równocześnie bardzo nierówny. Każda z historii zawartych w tym albumie różni się stylem oraz klimatem. Jason Aaron eksperymentuje i bawi się konwencją. Wpierw przedstawia nam w gruncie rzeczy smutną i dającą do myślenia opowieść o złamanym, samotnym człowieku, by zaraz potem uraczyć pełnym akcji pościgiem bohatera za zmiennokształtną mutantką. Następnie sięga po kiczowatą estetykę powieści kung fu, by chwilę później zmienić front i zaprezentować rozluźniającą barową pogaduchę superherosów o prowadzonym przez nich intensywnym życiu. W „Ludziach z Adamantium” scenarzysta z powodzeniem łączy pełne dynamicznej akcji tradycyjne superhero z wciągającą opowieścią sensacyjną, której podstawą jest ciekawa intryga. Na deser dostajemy krótki epizodzik, który jest absolutnym debiutem Aarona w marvelowskim uniwersum. Manewry i kombinacje scenarzysty skutkują historiami lepszymi („Facet w dziurze”, „Dorwać Mystique!”, „Ludzie z Adamantium”) i tymi nieco słabszymi („Boskie przeznaczenie”, „Milę w moich mokasynach”, „Dobry człowiek”). Jeśli chodzi o rysunki, to poza trzema historiami narysowanymi przez Rona Garneya (dwie) oraz Adama Kuberta (jedna), reszta ilustracji do tego albumu wygląda co najwyżej przeciętnie. Całe szczęście, że dwie z tych opowieści należą do tych bardziej obszernych i to głównie one były wyznacznikiem jakości warstwy graficznej tego komiksu. W ostatecznym rozrachunku, cytując klasyka, plusów dodatnich jest więcej niż tych ujemnych i przechylają one szalę na korzyść pozytywnego wrażenia. Polecam. https://comicbookbastard.blogspot.com

Dajcie spokój z tym Bendisem, za to Aaron to mistrzostwo świata!!!! Wszystkie tomy mam wolverina te cztery i każdy mega fajny!!! Aaron?!!! Brak mi słów!!! Nikt nie rozumie wolverina lepiej od Ciebie!!! Podziw wielki i szacun!!!!