Kitku apokalipsy dotarł do końca swej wędrówki. Ledwie się zaczęło, ledwie rozkręciło, a tu już tomik trzeci i koniec. Na otarcie łez pozostał nam fakt, że tym razem więcej tu stron, ale tyle samo akcji, wzruszeń i klimatu. I zabawy, bo jednak dobra to zabawa, mimo iż ponura i mało wesoła, choć pewne przebłyski czarnego humoru się tu zdarzały. Nadziei też. Czyli wszystkiego, czego w zombie postapo nam trzeba.

O ile pierwsze dwa tomy serii były naprawdę angażujące i pod wieloma względami zachwycające, pewne niedoskonałości pojawiają się wraz z lekturą trzeciego ostatniego tomu cyklu. Yuki ponownie trafia pod opiekę nowego bohatera, który walczy z cierpieniem zarówno tym fizycznym, jak i emocjonalnym. Każda chwila to nieustająca walka o przetrwanie. Kot w pewnym sensie zmusza jednak młodego chłopaka (Futa), aby ten walczył z całych sił o życie (nie tylko swoje). Kiedy sytuacja wydaje się uspokajać, a na drodze tej dwójki pojawiają się życzliwi ludzie, scenariusz ponownie uderza w mocno emocjonalne tony. Kitaoka bezkompromisowo pokazuje brutalność wykreowanego świata, gdzie nie tylko zombie są prawdziwymi potworami. „Problematyczny” jest sam koniec mangi. Co prawda historia stara się dać czytelnikowi pewne sugestie, co do tego, jak rozpoczęła się cała apokalipsa, oraz jak dalej potoczą się losy Yukiego, na mój gust jest to jednak zbyt mocno „otwarte” zakończenie, a wydarzenia są trochę zbyt chaotyczne. Finał nie jest współmiernie satysfakcjonujący w porównaniu z całą świetną wcześniejszą treścią tytułu. Wygląda to tak, jakby autorka zostawiała sobie otwartą drogę do ewentualnej kontynuacji.