Kitku apokalipsy powraca. Pierwszy tom był przyjemny i nabity całkiem sporym ładunkiem emocjonalnym. I zaskoczyć też potrafił. I drugi podtrzymuje dobre wrażenie, jakie zarobił na mnie poprzednik i szczerze powiedziawszy naprawdę podoba mi się ta kolejna dojrzała seria o kotach i ludziach.

Spiesząc z odpowiedzią na zadane we wstępie recenzji pytanie - tom drugi serii jest równie dobry i interesujący jak początek mangowej trylogii. Czytelnik naprawdę miło jest zaskoczony tym, ile popkulturowej dobroci (rozrywki) idzie wycisnąć z obserwowania losów kota. Pomimo tego, że pierwszy plan opowieści (teoretycznie) wypełniony jest losami czworonożnego puchatego białego bohatera (Yuki), nie można tutaj nie zwrócić uwagę na ludzi. Wokół kota pojawia się sporo postaci, które stanowią o sile serii. Tomo Kitaoka, wykorzystuje bowiem zwierzaka do zaprezentowania ogromu cierpienia, smutku i szeregu innych emocji, z którymi muszą sobie radzić ludzie w obliczu prawdziwej apokalipsy (sam kot również nie jest pozbawionym uczuć stworzeniem). Po tym, jak Yahiro bezpiecznie dostarcza Yukiego na wyspę, opiekę nad kotem przejmuje młoda dziewczyna Kaoru ze znajdującego się tam obozu dla ocalałych. Początkowo kot jest trochę zagubiony w nowej rzeczywistości i musi przywyknąć do nowych osób. Wraz z nim poznajemy realia obozowe, piętrzące się tam problemy, czy złożone rozterki ocalałych ludzi. Każdy z tragedią stara się radzić na zupełnie inny sposób, co często prowadzi do uzewnętrzniania jego wewnętrznych „demonów”. Dodatkowo gdzieś w tle całej opowieści pojawiają się drobne odniesienia do poprzedniej części, np. jedna z kobiet zamieszkująca wyspę to żona Yahiro, która nie ustaje w poszukiwaniu męża. Nie można tutaj również zapomnieć o samych „zombie”, które cały czas stanowią zagrożenie i często znacząco podsycają klimat grozy.