Się namnożyło tych opowieści o zombie, oj namnożyło. Znacie gatunek, w którym żywe trupy by się nie pojawiały? Chyba takiego nie znajdziecie. Mangowe historie o kotach to co prawda jakiś osobny gatunek nie jest, jeśli już to podgatunek, ale jak widać truposze zawitały i tu. I to z dobrym skutkiem, bo seria „The Walking Cat” jest solidną porcją naprawdę dobrego komiksu, gdzie horror i makabra łączą się z urokiem.

Walking Cat jest trzytomową serią napisaną i narysowaną przez Tomo Kitaoka, która pierwotnie zadebiutowała w 2018 roku. Tytuł nie zyskał może zbyt wielkiego rozgłosu, ale na pewno znalazł spore grono entuzjastów (nie tylko kociarzy). Teraz dzięki Waneko rodzimy czytelnik ma okazję zapoznać się z tym tytułem i zobaczyć jak wygląda apokalipsa widziana oczami kota. Pierwszy tom serii skupia się na postaci Jina Yahiro, samotnego mężczyzny zmagającego się z problemami postapokaliptycznego świata, który nie ustaje w poszukiwaniach swojej żony Satoko. Niespodziewanie towarzyszem jego podróży zostaje biały kot Yuki. Teoretycznie główną postacią jest tutaj wymieniony mężczyzna i jego losy. Fabuła jest jednak tak skonstruowana, żeby uwagę czytelnika najmocniej przykuwał czworonożny bohater. Nie zawsze występujący na pierwszym planie danej sceny, ale na pewno stanowiący ważną i integralną część historii. Na pewno nie jest to pozycja polecana komuś, kto liczy na mroczny i krwawy horror z zombiakami czyhającymi na świeży kawałek mięsa. Nieumarli są tutaj bowiem tylko mało istotnym dodatkiem, do historii drogi, podczas której jeden z bohaterów zaczyna przechodzić coraz bardziej widoczną przemianę. Początek mangi może wydawać się dosyć prosty. Rozdziały są krótkie i w dość epizodyczny sposób przedstawiają walkę o przetrwanie (nie tylko Jina). Z każdym kolejnym przeczytanym/zobaczonym kadrem komiksu odbiorca zaczyna jednak dostrzegać w tej prostocie znaczną głębię. Wraz z kolejnymi wydarzeniami relacja pan-kot przemienia się w bardziej przyjacielskie stosunki, a Yuki staje się dla swojego ludzkiego towarzysza nie tylko odskocznią od codziennej otaczającej go tragedii, ale również przewodnikiem kierującym go do celu (którym jest odnalezienie żony). Nie brakuje więc tutaj zauważalnej dawki dramatyzmu, który przeplatany jest trochę bardziej spokojnymi i żartobliwymi fragmentami.