Jak wiadomo, są na tym świecie rzeczy, które… nie mówię, że nie śniły się fizjologom, ale takie, których pozornie nie da się przenieść z jednego gruntu na inny. Przynajmniej pozornie, bo niektórym to się udaje. I udało się w przypadku „Kulinarnych pojedynków”, gdzie jedynie obrazy i słowa potrafią zaatakować nas smakiem i aromatem. I za to chyba najbardziej cenię sobie tę serię.

Odkryta tajemnica rozlewa się na cały tomik trzydziesty drugi. Na temat nowego wątku można mieć mieszane uczucia. Z jednej strony mamy tutaj do czynienia z dość mocnym fabularnym zaskoczeniem, którego na pewno nikt się nie spodziewał. Z drugiej zaś pomysł twórcy jest trochę za bardzo naciągany i wydaje się (przynajmniej na razie), że kontynuuje on serię na siłę. Nie zagłębiając się w zbytnie szczegóły historii (aby nie psuć nikomu niespodzianki), Souma stanie oko w oko z naprawdę groźnym przeciwnikiem. Walka którą będzie on toczył, będzie dla niego niezwykle istotna, gdyż zwycięzca zdobędzie Erinę (dosłownie i w przenośni). Obok tego nie zabrakło tutaj również dawki „lekkiej” treści. Drugoroczniaki przystąpią bowiem do egzaminów semestralnych na „gorącej” plaży. Tak jak zostało to już wspomniane, nowy etap historii może być odbierany przez fanów serii w sposób skrajnie dwojaki. Jednych zachwyci fakt, że tytuł jest kontynuowany i docenią oni nowy „pomysł” twórcy. Inni zaś po części słusznie zauważą, że w nowym wątku brak polotu znanego z poprzednich tomów i chwilami wydaje się on być kreślony troszkę zbyt pospiesznie. Nie chcę wyrokować jak historia rozwinie się dalej, na razie jednak prezentuje się ona co najwyżej poprawnie. Pewne zastrzeżenia można mieć również do całej masy „żartów” z podtekstem. Zawsze była to integralna część opowieści, jednak zawsze dobrze komponowało się to z inną główną fabułą. Tutaj niestety bywają chwile, kiedy twórca troszkę przesadza (jest to jednak odczucie bardzo subiektywne).