Seria „Magi” wreszcie dobiegła końca. Po trzydziestu siedmiu tomikach wypełnionych akcją i niezwykłościami, opowieść łącząca shounenowy bitewniak z „Baśniami tysiąca i jednej nocy” dobiega końca. I chociaż czasem autorka mogła skrócić niektóre wojenne epizody, „Magi” to seria, która dostarczyła mi solidnej dawki zabawy, na jaką liczyłem i z ochotą polecam ją każdemu miłośnikowi gatunku.

W tomiku #36 ostateczna potyczka o wygląd przyszłości świata nabiera coraz większej dynamiki i przynosi coraz więcej zaskoczeń. Dar przekonywania Alibaby ma wpływ na zachowanie Sindbada, wszystko mogłoby więc potoczyć się w dobrym kierunku. Niestety, ale w Wielkim Kanionie zaczynają się dziać naprawdę dziwne rzeczy, a święty Pałac zaczyna porażać się w odmętach chaosu. Garstka bohaterów, których ogromna wiara w ludzkość jest niezachwiana, staje więc do potyczki, która zadecyduje o wszystkim. Konsekwencje tej decyzji są doskonale widoczne w ostatnim #37 tomie mangi. Świat pomimo starań bohaterów i ich wielkiego poświęcenia zaczyna coraz szybciej obracać się w nicość. Nadzieja i rozpacz mieszają się tutaj, tworząc wyraziste i silnie odczuwalne przez czytelnika emocje. Najmocniej są one widoczne w walce na śmierć i życie, jaką prowadzą Sindbad i Dawid. W poprzednich recenzjach wielokrotnie było wspominane, jak bardzo manga na przestrzeni kolejnych numerów nie tyle ewoluowała, co wyraźnie się zmieniała. Śmiało można nawet stwierdzić, że od pewnego momentu mamy do czynienia z dwoma różnymi tytułami. Początek to dynamiczna przygoda, przepełniona świetnym humorem i masą nietuzinkowych postaci. W pewnym momencie autorka poszła w o wiele zaskakującą tematykę, tworząc tym samym dzieło na bardziej wymagające i dojrzalszego odbiorcy. Doskonale obrazują to dwa ostatnie tomy cyklu, które po brzegi wypełnione zostały filozofią, polityką, religią, wielowymiarowością, zwrotami akcji i masą treści, która ma wprowadzić odbiorcę w głębszą zadumę. Oba tomiki mocno skupiają się na zagadnieniu istnienia czegoś takiego jak „wolna wola” i próbie odkrycia czy los definiuje życie człowieka. Obok tego wszystkiego można znaleźć również odpowiednią porcję mocnej i widowiskowej akcji, która jednak nie pełni tu tak ważnej roli, jak na początku cyklu. Jest to więc doskonały finał dla kogoś, kto zaakceptował przemianę tytułu i jego „głębszą” tematykę. Nie obeszło się tutaj jednak bez pewnych drobnych, ale zauważalnych potknięć/wad. Shinobu Ohtaka w kilku wątkach starała się być moim zdaniem trochę za bardzo „filozoficzna”. Niestety, ale ma to wpływ na odbiór niektórych fragmentów historii. Fabuła staje się w kilku miejscach naprawdę mocno „pokręcona” i bardzo trudno zrozumiała dla czytelnika. Są tutaj momenty, w której próba doszukania się jakiegoś „sensu” jest z góry skazana na niepowodzenie. Na całe szczęście nie ma tego zbyt wiele.

Zakończenie ,,Magi’’ utrzymane jest w duchu całej serii – choć docieramy do końca pewnego etapu, i otrzymujemy odpowiedzi na część pytań, nie oznacza to definitywnego końca przygody, a jedynie początek kolejnej, być może jeszcze większej. Osobiście bardzo mi się to podoba, tak samo jak fakt iż seria pod koniec uderza w poważne, wręcz egzystencjalne zagadnienia – widać, że zarówno fabuła jak i jej bohaterowie przeszli sporą przemianę i dojrzali, nie tracąc przy tym na swej widowiskowości i w dalszym ciągu dostarczając masę świetnej rozrywki. ,,Magi: The Labyrinth of Magic’’ to seria za którą z pewnością będę tęsknić i do której z chęcią będę wracać. Teraz jednak nie pozostaje mi nic innego jak odłożyć finałowy tom na półkę i trzymać kciuki za wydanie w Polsce powiązanej z ,,Magi’’ serii – ,,Adventure of Sinbad’’. Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.