Czasem tak bywa, że mimo iż staracie się z całych sił i dajecie z siebie wszystko, to nie układa się jak należy. Tak też się dzieje w kolejnych tomach MAGI, nasi przyjaciele stają w nierównych szrankach z siłami ich przewyższającymi, to pokazuje, że nie jest to tylko lekka opowieść przygodowa, ale posiada również mrok, który ma różne oblicza, a czasem kryje się w nas samych. Dalsze zmagania naszych bohaterów w Balbadzie dodają nieco polityki w naszej opowieści, ale bez zanudzania, przyjemnie poznać szerszy obraz świata niż tylko dane miejsce akcji, przy okazji przybliża nam znaczące kraje w świecie MAGI, ich role i wpływy. Właściwie to można odczuć, że nie jest to już dziecinna opowieść pełna humoru i śmiechu, klimat nieco się zmienia, ale bez obaw, nie na zawsze, w dalszym ciągu jest w stanie rozbawić do łez, z tym wyjątkiem, że teraz nie tylko śmiech je powoduje, gwarantuję, że można się wzruszyć. Bardzo podoba mi się sposób w jaki tłumacz poradził sobie z nazwami magicznych zaklęć, mamy oryginalne nazwy, które posiadają wiele uroku i osobiście bardzo mi się podobają i zaraz za nimi polskie tłumaczenie. Myślę, że to bardzo dobre połączenie, zwłaszcza, że bałam się wszechobecnego spolszczenia i pozbawienia tych nie małych magicznych „smaczków” bo czyż „Har-Har Infigar!” nie brzmi magicznie? A poznajemy wiele takich zaklęć, a także istotę magii w świecie MAGI, można powiedzieć, że uczymy się wraz a Aladynem, czyli dostajemy nie małą dawkę wiedzy i informacji i tu muszę przyznać, że wiedza jest umiarkowanie dawkowana z tomu na tom, nie za dużo, żeby nie przesadzić, ale tak, żeby pobudzić ciekawość i wyobraźnie. Akcja, akcja i jeszcze raz akcja, tego w tych tomach nie zabrakło, walki są widowiskowe i pełne magii pod każdą postacią. Umiarkowane tempo nie daje nam okazji by zgubić wątek. Mrok atakuje i potrzeba wiele odwagi i wiary w sercu by z nadzieją wypatrywać lepszego jutra. I jak już wspomniałam, nie wszystko się zawsze udaje, ale co to byłaby za opowieść gdyby wszystko szło jak z płatka a bohaterowie pokonywaliby wszystkie przeszkody. Zarówno Aladyn jak i Alibaba potrzebują stać się silniejsi i zdają sobie z tego sprawę, przyjdzie więc czas na nauki i trening, trochę więc przesadziłam z tą akcją, ale po tych wszystkich wydarzeniach zarówno bohaterowie jak i czytelnik muszą mieć chwilę wytchnienia, a takową znajdą w pewnym wspaniałym kraju władanym przez samego Władce Siedmiu Mórz! Poznajemy jeszcze więcej barwnych postaci, zwłaszcza Ośmiu Generałów przykuwa uwagę, jest też miejsce na małe intrygi z humorem, jednym słowem niczego nie zabraknie. Przyjdzie też czas na ponowne podbijanie labiryntów. Pod względem kreski uważam, że nadal się rozwija, jedyne do czego bym się przyczepiła i co lekko irytuje mnie od samego początku to design szerokich portek, które noszą bohaterowie, zwłaszcza te Alibaby rzucają się w oczy. Wiem, że taki typ ubrań pasuje do tego świata, ale uważam, że nastąpiła tu lekka przesada, ponieważ ciężko mi sobie wyobrazić jakikolwiek ruch w takim worku, drugą kwestią są włosy drugiego magi a konkretnie jego warkocz wyglądający jak połączone balony. Naprawdę przy tak urokliwej kresce pewne dziwadła widać bardzo wyraźnie. https://koszzksiazkami.pl/magi-the-labyrinth-of-magic-tomy-7-9-recenzja/

Walka o przyszłość królestwa Balbadu wkracza w decydującą fazę. Bitwa pomiędzy dwoma Magi pokazuje wszystkim dzierżycielom naczyń z dżinami, jak bardzo ich opiekunowie są potężni. Aladyn dopiero jest na początku swojej drogi do wielkości, ale już teraz ukazuje swój potencjał, niestety musi ponieść również pewne koszty nowej mocy. Sytuacja mieszkańców królestwa mocno się komplikuje, kiedy na scenie pojawia się nowa siła, mająca niedługo przeciąć „własność” nad ludźmi. Ich jedyną szansą jest Alibaba, który nie tylko musi się pogodzić ze swoim pochodzeniem, ale również nauczyć się w pełni korzystać ze swoich zdobytych mocy. Jego pokojowa próba rozwiązania problemu, nie zdaje jednak egzaminu i zmuszony jest on do sięgnięcia po bardziej drastyczne metody, które przyniosą sporo cierpienia (zarówno jemu, jak i innym). Wyniszczająca walka o „sprawiedliwość” to jednak dla bohaterów tylko początek nowej bardzo niebezpiecznej drogi życiowej, którą będą musieli przejść, aby stać się jeszcze silniejsi (szczególnie jeśli chcą stawić czoła siłą zagrażającym całemu światu). Tak jak to zostało wspomniane już w samym wstępie, początkowe tomiki serii to wesoła i pełna akcji przygoda epatująca świetną rozrywkową treścią. Czysto shonenowe elementy podlane arabskim klimatem wyciągniętym z literackiej klasyki „Baśni tysiąca i jednej nocy” sprawiły, że tytuł momentalnie znalazł spore grono wiernych czytelników. Pewien powiew zmian zaczął pojawiać się już w okolicach czwartej części. Już wtedy można było dostrzec, że pomysłodawca serii chciał, aby jego tytuł oferował coś więcej niż tylko dobrą zabawę. Historia zaczęła powoli nabierać większej głębi, starając się wymusić na odbiorcy odrobinę refleksji nad tym co czyta. Punktem kulminacyjnym był tomik piąty, w którym to historia stała się bardziej skomplikowana, a postacie bardziej złożone z licznymi niezbyt jasnymi powiązaniami pomiędzy sobą. Części od szóstej do ósmej nie tylko kontynuują ten trend, ale również dodają coraz bardziej wyrazisty klimat mroku, za którym kryje się mocno zagadkowa treść. Oczywiście nie oznacza to, że nagle w serii zabrakło „akcji”. Dynamicznych walk jest tutaj sporo i potrafią one mocno przykuć uwagę odbiorcy. Nastoletni bohaterowie, zaczynają jednak coraz bardziej rozumieć, że za wielką mocą kryje się nie tylko wielka odpowiedzialność, ale również pewne poświecenie. Wszystko wskazuje na to, że będzie czekać ich naprawdę przyspieszony kurs dorastania, w którym nie zabraknie trwogi i cierpienia. Shinobu Ohtaka nie ma jednak zamiaru nadmiernie eksploatować „mocniejszej i mroczniejszej treści” w swojej serii, która z pewnością na łamach mangi zagości jeszcze nie raz. Tomiki 9 i 10 powracają na początkowe utarte schematy zabawy i przygody. Szkolenie, zdobywanie nowych znajomości i wyruszenie w wyprawę do kolejnego labiryntu, który należy zdobyć. Na kadry komiksu powraca również specyficzny, momentami dość sprośny humor, który nie tylko doskonale wpasowuje się w scenariusz, ale również staje się znakiem rozpoznawczym tytułu. Oceniając więc fabułę recenzowanych tomów, śmiało można napisać, że jest naprawdę bardzo dobrze. Pewnej wyraźnej ewolucji uległa również szata graficzna dzieła. Początkowo twórca stawiał raczej na wizualną prostotę, która dominowała w większości kadrów, swój kunszt pokazując dopiero w scenach potyczek. Każdy kolejny tom, to jednak wyraźniejsze nabieranie wprawy artysty w kreśleniu zarówno bohaterów, jak i ich otoczenia. Kreska staje się coraz mocniejsza co szczególnie widać w dynamice walk, które pokazane są tutaj naprawdę okazale i dobrze. Dalej jednak znajdziemy tutaj pewne graficzne opuszczenia, które wynikają jednak głównie tylko z oprawy humorystycznej. Jedynie w kwestii kreślenia teł niewiele się zmieniło i nadal króluje tutaj biel, która jednak nie jest tak bardzo rażąca, jeśli odbiorca skupia się na tym, co znajduje się na pierwszym planie. W przypadku rodzimego wydania nie mam do niego żadnych uwag. Tłumaczenie jest bardzo dobre, zastosowana czcionka wyraźna, a grafiki obwolut kolorowe i przyciągające wzrok (dodatkowo świetnie oddający klimat i treść danego tomiku).