Seria Mushishi od samego początku łączyła wyrazistą melancholię z mocno baśniowym klimatem, a wszystko to podlane było klimatem orientu. Przez wiele tomów głównymi bohaterami opowieści były niematerialne byty wpływające na życie człowieka. Ginko przemierzając urokliwą krainę i napotykając na swojej drodze różnych ludzi, zajmował się usuwaniem negatywnych skutków takich połączeń (człowiek – mushi). Pewna przemiana scenariuszowa nastąpiła w poprzednim recenzowanym tomiku. Część dziesiąta kontynuuje ten trend i autorka, zdecydowanie większą uwagę skupia tu na samych ludziach. Dokładniej rzecz pisząc na ich dramatach i towarzyszących im skrajnych emocjach. Cztery opowieści składające się na Mushishi #10 wypełnione są więc po brzegi różnorakimi ludzkimi problemami. Yuki Urushibara stara się dotykać zróżnicowanej tematyki, w każdym jednak przypadku pokazując niemoc człowieka w obliczu „sił wyższych”. Pod względem „klimatu” i nietuzinkowości każda z opowieści to prawdziwe dzieło sztuki, które wprawia odbiorcę w niezwykły nastrój. Pewien problem pojawi się w momencie, kiedy oczekuje się od ostatniego tomu, zwięzłego zakończenia niektórych wątków i tym samym danie odpowiedzi na nurtujące czytelnika pytania. Niestety, ale nic takiego tutaj nie występuje. Autorka postanowiła zamknąć serię taką samą dawką „tajemniczości”, jaką ją rozpoczęła. Nie należy tego jednak uznawać za wadę. Takie rozwiązanie doskonale wpasowuje się w schemat całego cyklu. Ponadto fani serii, którzy dotarli do ostatniej jej części, nie będą zbytnio zaskoczeni takim finałem (którego można było się spodziewać).