Jak to jest – bierzesz książkę do ręki i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki twój mózg podsuwa ci możliwe scenariusze. Tak może się stać, tym bardziej, gdy przeczyta się blurb, który w jakimś stopniu przypomina scenariusz głośnego filmu, a jakże! o piratach! „Piraci z Karaibów”. Tam również, jak w debiutanckiej powieści Mateusza Libery mamy córkę gubernatora (troszkę w innej roli), zakochanego w niej syna pirata i oczywiście skarb. Ale mniej więcej na tym podobieństwa się kończą. „Piraci. Złoto szaleńców” zabiera nas na iście szaloną przygodę, z nie jedną lecz aż trzema pirackimi załogami, które będą z sobą „rywalizowały”. Kto dotrwa do końca, ten dowie się, która załoga zyska najwięcej. Libera funduje nam barwną galerię interesujących postaci, wśród których są: stary pirat Henry Buckley oraz jego syn/bękart Flynn, a także kryjąca się przed groźbą stryczka, złodziejka Annabeth Taylor. A takich postaci jest więcej i każda z nich obdarzona została odpowiednią ilością miejsca i otrzymała wyraźne rysy charakteru, że należą się Liberze brawa. Według mnie, oprócz tego, że “Piraci…” są zdecydowanie powieścią przygodową, to mają także znamiona opowieści łotrzykowskiej, a to lubię. Poza tym chciałabym ostrzec bardziej wrażliwych czytelników na niektóre sceny przewijające się w książce, a które są koniecznością wypływającą z treści (nic nie znalazło się w niej na siłę). Mam na myśli pewne “niestrawne”, a nawet obrzydliwe sceny - ale nawet one zostały napisane zadziwiająco dobrze patrząc na wiek tego początkującego pisarza. Jeżeli nie zeżre go rutyna to mogą zacząć się bać inni twórcy fantastyki. “Piraci. Złoto szaleńców” jest spójną, sensownie napisaną historią, która szczerze powiem aż prosi się o ciąg dalszy. Być może kiedyś on nastąpi. Jeśli nie, to na pewno będę czekać z niecierpliwością na kolejne literackie dzieło Mateusza Libery, ale tym razem z oczekiwaniami. Jeżeli chcecie przeżyć przygodę życia, nie tylko na odległych wodach, to nie czekajcie! Wsiadajcie na pokład!

Czy są tutaj fani „Piraci z Karaibów”? Podnoszę rękę – każda książka w tym temacie (lub podobnym) będzie przeze mnie uwielbiana. Dzisiejsza recenzja dotyczy książki „Piraci. Złoto szaleńców” tom 1, która skradnie Wam czas (w pozytywnym tego słowa znaczeniu). Na tym mogłabym zakończyć, ale… To moje pierwsze spotkanie z autorem i z pewnością nie ostatnie. Ciekawi mnie „Popioły Ellen. Cień i stal” oraz „Odcienie grozy”, ale skupmy się na piratach. Nie raz w recenzjach pisałam, że dana książka jest tak dobrze napisana, że czujesz zapach, klimat, trudności bohaterów oraz współodczuwasz ich radość i smutek związany z porażkami. Dlaczego nikt nie zainteresował się ekranizacją tej serii? Mocno trzymam kciuki, aby powstały kolejne części, bo po przeczytaniu czuję taki niedosyt. Autor w fantastyczny sposób splata wątki, że z rozdziału na rozdział zwijasz je w kłębek i dochodzisz do własnych wniosków. Kolejnym plusem (według mnie) jest proste słownictwo. Muszę przyznać, że mam trudności, gdy autor w wymyślny sposób nadaje nazwy miejsc czy imiona bohaterów, a ja z trudem je wypowiadam, nie mówiąc już o zapamiętaniu. Nie wiem, jak Wam, ale ja lubię, gdy w książce jest wielu bohaterów, co dodaje szybkich i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Zastanawiasz się, który z nich ma coś za uszami, itp. Zdaję sobie jednak sprawę, że nie każdemu może to odpowiadać i dla niektórych może być lekko frustrujące. Ale uwierzcie, całość i pomysł, jaki autor przelał na papier, rekompensuje wszystko. Jak mowa i piratach, to oczywiście mamy złoto i niewiastę, a nawet kilka, ale o tym to już sami przeczytacie, lecz podkreślę, że zarezerwujcie sobie czas na weekend, bo jak już zaczniesz to nie odłożysz książki. Kolejnym atutem jest fakt, że książka zainteresuje nawet młodsze pokolenie (może od 14. roku życia, ale to już kwestia indywidualna). Fajnie jest czuć się częścią załogi, posługiwać się morskim slangiem, obserwować, jak iskrzy między córką gubernatora a…?! :p (moim ulubieńcem) Jesteś świadkiem rewolucji na wyspach Galapagos, a wcześniej wspomniane poszukiwanie złota przyciąga wielu chętnych. Mnóstwo zabawnych sytuacji. Mamy starych wilków morskich oraz szczury lądowe. Kolejne pokolenia przemierzają dobrze znane szlaki, ale czy na pewno? Z piratami nigdy nic nie wiadomo, dlatego zapraszam do przeczytania lub odsłuchania audiobooka.