Cieszę się, że miałam okazję przeczytać tę książkę. Już od samego początku mnie zamurowało i dostarczyło istny rollercoaster emocji - zaciekawienie, smutek i wściekłość spowodowaną słowami Pawła. Nawet jeśli uważałam, że początki ich znajomości były urocze, głównie dzięki wytrwałości Karoliny, którą bardzo polubiłam. Bohaterka barwna, którą poznajemy i odkrywamy z każdą stroną. Pomimo że byliśmy świadkami trudnych do zniesienia sytuacji, takich jak rozstanie czy śmierć (książka była pełna łamiących serce momentów, przez co doświadczaliśmy prawdziwej przejażdżki pędzącego wagonika emocji na każdej stronie), odczuwałam jednocześnie spokój i melancholię płynące z lektury. Może to przez sposób prowadzenia dialogów albo styl pisania. W każdym razie od razu mi się spodobało, bo tekst czytało mi się sprawnie i nie było to żadne "udziwnienie" na siłę. Z pewnością jest to jedna z kilku rzeczy, którą polubiłam w tej książce. Do tego idealnie komponowały się rozdziały, a raczej każde ich rozpoczęcie. Pięknie oprawione kwiatami, rozpieszczającymi wzrok. I zdecydowanie rozumiem, dlaczego w opisie znalazło się "pochwała życia". Od samego początku polubiłam Mateusza, gdy spotkał Karolinę na cmentarzu, kiedy ta opłakiwała bliską dla niej osobę. To było interesujące spotkanie tych dwóch postaci, może niezbyt przyjemne z ich perspektywy, ale dla mnie stanowiło ciekawe urozmaicenie. Każdy wydawał mi się "osobą po przejściach", większych czy mniejszych. Dlatego czytając tę pozycję, możemy znaleźć kogoś, kto będzie nam bliski. Nie zabrakło również motywu rodzinnego, poprowadzonego w ciekawy sposób. Ale to zostawiam Wam. Nie chcę spoilerować, tylko zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję. A oprócz tego, polecam przeczytać notatkę od autorki ;) (dla ciekawych, strona 316).