Poprzednia część serii była pod wieloma względami dość mocno dramatyczna (podtytuł Armagedon w końcu zobowiązuje). Skutki wydarzeń zaprezentowanych w tamtej publikacji są mocno odczuwalne przez bohaterów w Expeditionary Force #9: Walkiria (przynajmniej tych, którzy przeżyli). Wesoła banda piratów nie ma zbyt wiele powodów do radości. Wychodzili oni wielokrotnie obronną ręką z najróżniejszych opresji i niezliczoną ilość razy ratowali swój rodzimy świat. Szczęście i sprzyjający los w końcu musiało ich jednak opuścić. Każdy członek załogi na czele z pułkownikiem Bishopem jest świadomy tego, że Ziemi nie da się uratować. Planetę czeka zagłada, a oni mogą jedynie przewieźć w bezpieczne miejsce najwięcej ludzi jak tylko się da. Skupienie uwagi czytelnika na wspomnianym wyżej wątku jest zaledwie częścią większej i głębszej treści. Expeditionary Force #9 to bowiem produkt typu 2 w 1. W cenie jednej książki otrzymujemy tak naprawdę dwie oddzielne historie (ich powiązania nie są oczywiste i każdy czytelnik musi je odkryć samemu). Pierwsza połowa książki to próba pogodzenia się z nieuchronną tragedią i przemożna chęć dokonania krwawej zemsty. Czy takowa się uda? O tym każdy będzie musiał przekonać się samemu. Mogę jednak zapewnić, że nikt nie powinien narzekać na nudę i zbyt mocno przegadane fragmenty. Widowiskowo-dramatyczna otoczka podbijająca ciśnienie zarówno postaci, jak i samego czytelnika, troszkę opada w dalszej części powieści. Nadal jednak prezentowane przez autora wydarzenia utrzymują puls odbiorcy na wyraźnie podwyższonym poziomie. Bioshop i jego podwładni wpadają na trop grupy kosmitów, którzy planują szeroko zakrojoną operację eksperymentowania na ludzkich dzieciach. Wzbudza to w ludziach trudną do okiełznania wściekłość, która tylko czeka na uwolnienie. Najwyraźniej kosmici nie doświadczyli jeszcze gniewu człowieka i tego, czego jest on wstanie dokonać będąc mocno zdesperowanym. Wątek ten jest również początkiem nowego etapu opowieści, która zdecydowanie ma jeszcze wiele do zaoferowania, a głowa jej autora ciągle jest pełna niezłych pomysłów. Obok samej „kosmicznej” widowiskowości i dramatyzmu, nie mogło tu zabraknąć również dobrze znanego fanom humoru (jest go jednak znacznie mniej niż w poprzednich książkach). Jak zawsze oparty jest on głównie na relacjach Bishopa i sztucznej inteligencji oraz niezwykłym podejściu Skippy’ego do ludzkiego życia.