„Jak to jest żyć z potworną spuścizną i czy można kiedykolwiek odciąć się od straszliwych zbrodni popełnionych przez przodków?” Takie pytanie znajdziemy na okładce najnowszej książki Molendy. Zastanawiałam się nad odpowiedzią i uważam, że nie ma dobrej. Bo z jednej strony trudno jest żyć. A z drugiej wszystko zależy jakim się jest człowiekiem. Bo czy to, że ktoś nazywa się Mengele musi oznaczać, że jest tak samo złym człowiekiem i skłonnym do okrucieństwa? Jednak spotkać się oko w oko z osobą, która przedstawiłaby się Hitler czy Göring mogłoby na chwilę zważyć atmosferę, nawet jeśli na co dzień nie nienawidzimy wszystkich Niemców. Jarosław Molenda pokazuje w swojej książce, że właśnie nazwisko może mieć moc i niestety nie zbawczą. Dzieci nazistowskich przywódców w różny sposób radzą sobie z przeszłością, swoich rodziców, głównie ojców. Ile lat mogły mieć pociechy zbrodniarzy wojennych w czasie wojny? Może kilka, starsze kilkanaście. Jestem pewna, że żadne, albo prawie żadne dziecko nie wiedziało czym zajmuje się jego wspaniały i najlepszy na świecie tatuś, gdy wychodzi do pracy. Dla ilu z nich szokiem było odkrycie strasznej prawdy? Reakcje były różne, ale tego można się spodziewać. Od niewiary, przez wyparcie, po odcięcie, a nawet jawne potępienie. Ale zdarzała się też duma. Bo to tata – on tak musiał; wykonywał rozkazy. „Dzieci nazistów” to ciekawa książka, skłaniająca do refleksji. Może nie jest jakaś bardzo mocno wciągająca, ale chyba nie o to chodzi. Myślę, że osoby, które interesują się historią a przede wszystkim okresem II wojny światowej powinny być zadowolone.