Po powieść tę sięgnąłem, bo skojarzyła mi się z filmem „Niewidzialny” z 2007 roku. Filmem całkiem niezłym, choć jednocześnie zaprzepaszczającym idealną szansę na wyniesienie young adult na wyższy, niż typowy poziom. Coś jednak ten film we mnie zostawił, być może pewne detale pierwowzoru, których nie zdołał spłycić, a ja chętnie sięgnąłem po tę przypominającą go powieść. I muszę rzec, że bawiłem się całkiem nieźle.

Książka młodzieżowa, romantyczna, która mnie nie znudzi? No i wchodzi. Cały na biało… „Zagubiony” Josie Williams. Tutaj taka gra słów, ponieważ główny bohater jest… duchem. Jak wygląda życie po życiu? Czy jest tam coś? Dlaczego niektóre dusze idą „dalej” a inne gubią się i mieszkają wśród nas? Co się stanie, jeśli duch zakocha się w żyjącym człowieku? Czy istnieje możliwość, by tych dwoje się spotkało i… zakochało w sobie? Ryder - duch - ratuje od śmierci dziewczynę, którą stalkuje od jakiegoś czasu i zakochuje się w niej. Nie pozwala jej umrzeć i to łączy ich losy. Czy śmierć można oszukać? Gdy wzięłam ją do ręki przypomniał mi się film „Miasto aniołów” - nawet dziewczyna, która żyje również ma na imię Maggie jak ta z filmu ;). Przypadek? Prawdopodobnie tak, ale i tak zwróciłam na to uwagę. Książka jest naprawę przyjemna, czyta się szybko. Na jeden wieczór do herbatki jak znalazł. Myślę, że sprawdzi się idealnie dla młodszych czytelników, przedział powiedziałabym 12-16 lat.

Zdarza mi się co jakiś czas sięgać po książki kierowane nie do mojej grupy wiekowej, czyli dla młodzieży. Tym razem padło na „Zagubionego”, całkiem udany debiut Josie Williams. Chociaż czy ta książka jest typową młodzieżówką to jest temat do dyskusji, bo ja uważam po lekturze, że miłość nie ma wieku i każdemu może się przydarzyć, więc i ta historia może trafić do każdego czytelnika. Bohaterami „Zagubionego” są piętnastoletnia Maggie i siedemnastoletni (?) Ryder. Dziewczyna nie ma łatwo w życiu. Nie zna własnego ojca, matka nie żyje, a babcia cierpi na demencję. Maggie poznajemy gdy znajduje się w kolejnej rodzinie zastępczej. A Ryder? No cóż. Ryder nie żyje od pięciu lat. Trudno powiedzieć czy jest duchem, ale przyjmijmy, że tak. Od momentu śmierci trwa w zawieszeniu. „Zagubieni to dusze zmarłych, które z jakiegoś powodu nie przeszły do życia po śmierci. Odrzucili światło, podobnie jak ja je odrzuciłem. Niektórzy ludzie mogliby nas nazwać duchami, zbłąkanymi duszami, zjawami albo widmami. W ciągu wieków nadawano nam wiele nazw, ale moim ulubionym słowem jest >zagubiony

Dziś jedna z wyjątkowych książek, jakie przyszło mi czytać, ale zanim przejdę do kornetu pytanie do was?! Mamy tutaj fanów filmu „Uwierz w ducha” ja podnoszę rękę i uprzedzam, że będzie uczuciowo. Książka nie tylko dla młodzieży, lecz i dorosły przypomni sobie jak bardzo nasze życie jest kruche. Muszę być szczera, bo miałam dwa podejścia do tej książki. Staram się nie odrzucać książki, tylko dlatego, że danego dnia nie miałam klimatu na czytanie jej, a innego niby coś chciałam przeczytać, ale to nie to. W niczym nie ujmuje to książce po prostu od czasu do czasu mam takie wahania co do zdecydowania się na kontentą pozycją. Kto z was, choć raz w życiu nie zastanawiał się co dzieje się z nami po śmierci? Czy istnieje jakieś życie po życiu? Ja cały czas tak mam i jestem „team wierząca w kolejne coś po śmierci”, ale mamy jeszcze sporo czasu, żeby się przekonać. Przedstawiam wam piętnastoletnią Maggie, która straciła rodziców, a jedyna babcia, jaka jeszcze życie ma demencję i jest w szpitalu, który odwiedza tak często, jak to możliwe. Uwaga jest i On, czyli Ryder, który pewnego dnia ratuje dziewczynie życie. Podkochuje się w niej i tutaj ktoś powie/napisze, że taka historia jak ich wiele aleee… Wszystko byłoby ok, gdyby pewien szkopuł?! Nasz bohater nie żyje od 5 lat. Na pytanie, jak to możliwe odpowiecie sobie sami, bo nie pozbawię was tego zaszczytu. Książka z gatunku tych romantycznych, paranormalnych, jak i takich życiowych, bo w pewnym momencie jak przychodzi co do czego, to nagle okazuje się, że ktoś naszych bliskich umiera, a my zadręczamy się tym, że przez całe życie goniliśmy za czymś, co jest niedoścignione. Jutro zawsze będzie, ale wczoraj już nigdy. Zanim powiesz mamie, tacie, komuś ok to zgadamy się z czasem, jutro będę, dziś nie mam czasu powiedź ok za chwilę będę. Co jesteś w stanie zrobić, żeby tylko przybliżyć się do ukochanej osoby? Ile poświęcisz dla jeden minuty patrzenia sobie w oczy? Czy miłość pokona życie, jak i zawieszenie między światami? (czy jak ten stan unieruchomienia między życiem a śmiercią nazwać) Tę książkę zostawię na „kiedyś” dla mojej córki. Teraz mamy ten czas, w którym bardziej zastanawiamy się nad tym, jak szybko tracimy tych, których kochamy! Doceniajmy każdą sekundę życie, każdy kontakt, dotyk, bliskość z kimś, kto jest nam bliski. Jestem pod mega wrażeniem, mimo że takich książek jest już trochę na rynku wydawniczym to uważam, że warto mieć tę pozycję.