Coetzee w swojej niezaprzeczalnie genialnej trylogii o ,,Świętej Rodzinie” każe zastanowić się czytelnikom nad sensem istnienia. Coetzee snując fascynującą opowieść o małym chłopcu zadaje pytania nie dając żadnej pocieszającej ani pochopnej odpowiedzi. Tak właśnie pokazuje nam, że musimy nauczyć się żyć z dylematami i znakami zapytania. Bardzo podoba mi się pomysł, a jeszcze bardziej genialne wykonanie. Czytając tę książkę można na kilka godzin przenieść się do innych realiów tego samego świata, a jednocześnie zajrzeć głęboko w siebie. Tak!

Piękno tej książki polega na tym, że ma ona niezliczoną ilość znaczeń. Niektóre są bardzo oczywiste jak to, że trylogia, którą kończy powieść ,,Śmierć Jezusa” to moralna opowieść o posiadaniu dzieci i bólu rodzicielstwa, ale jest to również opowieść o wyjątkowości jednostki, o filozofii moralności, o możliwych początkach mitologicznej teologii. Coetzee jest zabawny, jest do bólu szorstki, a czasem nawet wydaje się być mechaniczny w opisywaniu ludzkich działań. Tak jak w poprzednich powieściach, tak i tym razem naprawdę nie jestem w stanie do końca zrozumieć, dlaczego czytanie powieści Coetzee tak bardzo angażują mózg i serce. Robią to w niezwykle abstrakcyjny sposób. Trzeba przekonać się samemu