Książka jest piękną baśnią folklorystyczną, w której mieszają się legendy słowiańskie, które mocno lubi sama autorka. Oto gdzieś na odludziu mieszka starowinka Baba Jaga, ale nie zjada ona dzieci i nie zatruwa mleka krów, a strzeże bramy między światami żywych i umarłych. Mieszka z nią 12-letnia wnuczka Marinka. Pomaga ona w codziennym odprawianiu dusz przez Bramę, ale skrycie marzy o zwyczajnym życiu, wśród żywych. Chce mieć przyjaciela, chodzić do szkoły, kochać. Wie jednak że jako Jaga kiedyś zajmie miejsce swojej babci i stanie się Strażniczką Bramy. To miejsce, które otwiera się co noc w ich domku na kurzych nóżkach. Bo nie wspominałam, ale ich domek rzeczywiście ma kurze łapy, może się błyskawicznie przemieszczać, choć zwykle osiada dopiero w jakiś odludnych miejscach jak pustynia, czasem nawet lodowa, wysokie góry, byle z dala od osad ludzkich. Jednak czasem zdarza się, że w okolice chatki zachodzi jakiś turysta lub że dusza nie chce wejść w bramę i wtedy Marinka ma z kim porozmawiać, z kim się przyjaźnić. Jednak to, co sprzyja jej, niekoniecznie sprzyja domowi. I w konsekwencji też samej Marince daje tylko zmartwienia. Jak poradzi sobie dziewczynka jako Strażniczka Bramy? Czy rzeczywiście może i powinna nią zostać? Czy polecam? Bez dwóch zdań! To była ciekawa lektura dla mnie, ale i ciekawa dla moich dzieci. Więcej na: https://konfabula.pl/dom-na-kurzych-lapach-sophie-anderson/