Sponiewierany na wszystkie możliwe sposoby detektyw Franck Sangaré zdołał uciec z rąk zbirów, pracujących dla rodziny Saxów. W Saint-Elme tom 4 przyglądamy się temu, jakie są tego konsekwencje. Mogłoby się wydawać, że bohater nic już nie wniesie do tej historii. Jest w takim stanie, że ciężko sobie wyobrazić by był w stanie jeszcze coś tutaj zdziałać. Twórcy komiksu mają dla nas jednak niespodziankę i sprawiają, że mężczyzna zaczyna widzieć w zupełnie inny sposób niż do tej pory. Rodzina Saxów specjalnie nie przejęła się ucieczką detektywa. Po śmierci głowy rodziny mają ważniejsze sprawy na głowie. Ktoś musi przejąć po nim schedę i zająć się biznesem. Nieoczekiwanie wybór pada na córkę Rolanda Tanię. Zjeżdża się cała rodzinka na czele z dziadkiem, który zdaje się mieć najwięcej do powiedzenia. To ciekawa postać, bo już od jej pierwszego pojawienia się na kartach komiksu od mężczyzny czuć negatywną energię. Ma się pewność, że facet ma mnóstwo złego na sumieniu i trzeba z nim uważać. To jednak nie koniec niespodzianek. W najmniej oczekiwanym momencie pojawia się bowiem dziewczynka z pierwszego tomu. Pamiętacie jak to wszystko się zaczęło? Bandytę, który zwariował i powybijał swoich partnerów, no i ten tajemniczy znak namalowany krwią. Choć sama dziewczynka zbyt wiele nam nie zdradza na ten temat, to otrzymujemy pewne wskazówki od autorów komiksu. Czarna magia, kamień z kosmosu, dużo podpowiedzi, ale wciąż pojawiają się kolejne pytania. Wizualnie Saint-Elme tom 4 wypada świetnie. Podobnie jak w poprzednich częściach barwy nadają klimatu i tonu poszczególnym scenom z tej historii. Czerwień narzuca agresję, a fiolet tajemnicę. Tym razem duża część fabuły toczy się jednak za dnia, więc miasto oglądamy w jego naturalnych odcieniach. W ogóle ilustracje sprawiają tutaj, że płynnie przemieszczamy się przez kolejne kadry, aż do wybuchowego finału tej części...

Naprawdę ciężko uwierzyć jak rozwinęła się historia, która zaczęła się od zwykłego śledztwa w związku z zaginięciem człowieka. W międzyczasie przyglądaliśmy się spiskom, porwaniom, mafijnej działalności. Poznaliśmy narwanego obłąkańca, ludzi którzy widzą więcej niż mogłoby się wydawać, a z nieba spadały żaby. Niezwykły klimat komiksu i pewna nuta absurdalności, która unosi się tutaj w powietrzu potwierdza się choćby przez fakt, że pewne wyobcowanie Paco, który spędza coraz więcej czasu z Romane wynika z tego, że uważa on że jest wilkołakiem! Tego się nie spodziewałem i myślę, że wy też nie. Atmosfera jest jednak taka, że w sumie może to być prawdą chociaż póki co nie możemy tej teorii potwierdzić w 100 %. Wizualnie Saint-Elme to jak zawsze prawdziwa perełka. Barwy odpowiednio dopasowują się do nastroju, często podkreślając charakter postaci. Scena gdy Tania, podpisująca projekt który ma odmienić miasto oświetlona czerwonym światłem przywodzi nam na myśl, że jesteśmy świadkami czegoś bardzo złego.

Cała historia jest wielowątkowa i trzymająca w napięciu. Powoli ujawnia kolejne tajemnice, zostawiając jeszcze pole do odkrycia wszystkich kart w ostatnim tomie, na który czekam z niecierpliwością! Warto sięgnąć po ten detektywistyczny kryminał :)