To jest naprawdę dobry, wciągający komiks z charakterem. Są tu postaci z krwi i kości, które potrafią wzbudzić zainteresowanie, bywają nieprzewidywalne i realnie niebezpieczne, co do których nie sposób się domyślić, o co im w tej historii chodzi. Owszem, jest to dość wtórne, oparte na znanych schematach. Porównanie do "Fargo" jest adekwatne nie tylko ze względu na podobny klimat i zbliżony poziom historii. Ale również dlatego, że jest to tylko do Fargo podobne i zawsze będzie, bo raczej nie stworzy nowej jakości, nie będzie klasą samą dla siebie. Niemniej jednak, jeśli chodzi i twórcze i ciekawe naśladownictwo bardzo trudnego i subtelnego wzoru, to jest to zrobione bez słabych punktów. Konsekwentnie prowadzona narracja, kontrola nad fabułą, podrzucanie czytelnikowi tylko tyle, żeby czekał z niecierpliwością na ciąg dalszy, dość duży ciężar filozoficzny i moralny. Komiks z tajemnicą, charakterem i niebanalnym przesłaniem. I pomyśleć, że niektórzy mówili to samo o "47 Strunach". Śmiechu warte. Dobrze wiedzieć, że Francuzi potrafią jeszcze zrobić taki komiks naprawdę, zamiast okłamywać czytelników jakąś wydumaną metafizyką, niewiarygodną fabułą opowiadającą o glupiutkich problemikach płytkich i niedojrzałych emocjonalnie chomiczków. Chociaż Blast jest pod tym względem na pierwszym miejscu, jeśli chodzi o tegoroczne premiery.

Jednym z moich ulubionych rodzajów opowieści są takie historie, za pomocą których autor zmusza odbiorcę do intelektualnego wysiłku. Czy to przy użyciu różnego rodzaju metafor, alegorii, symboli, czy innych środków ekspresji. Nie podaje nam odpowiedzi na dręczące nas pytania jak na tacy. Nie mówi wprost, o co tak właściwie mu chodzi. To my sami musimy do tego dojść, a interpretacji może być wiele. Do tego grona z pewnością zalicza się album Saint-Elme tom 2, który właśnie miałem okazję przeczytać. Początek serii zostawił nas na krawędzi siedzeń przez bardzo zaskakujące zakończenie. Jeden z głównych bohaterów, detektyw Franck Sangare, będący na tropie Arno Cavalieriego trafia na odludzie. Tam znajduje się farma, która okazuje się składem narkotyków. Mężczyzna nie wie jednak w co się wpakował, znajdując się w tym miejscu. Narwany, a może wręcz szalony Derwisz, którego tam zastaje, zaskakuje go. Po brutalnym uderzeniu zostawia go leżącego w kałuży własnej krwi. Czy to możliwe, że Franck umarł? Odpowiedź na to pytanie otrzymujemy w Saint-Elme tom 2 o podtytule Przyszłość rodziny. W najnowszym tomie komiksu możecie z całą pewnością spodziewać się magii kolorów. Już w poprzedniej części dało się zauważyć, że użycie poszczególnych barw nie jest tutaj przypadkowe. Raz, że buduje niesamowity i unikalny klimat historii oraz miasteczka, w którym ona się toczy. Dwa, że nadaje jeszcze większego wydźwięku konkretnym wydarzeniom. Weźmy na przykład wspomnianego wcześniej Derwisza. Na jego oblicze niemal zawsze pada cień, przez co sprawia wrażenie nieumarłego albo wręcz drwala z najnowszej odsłony Twin Peaks Davida Lyncha. Jest w tym coś naprawdę makabrycznego, a zarazem fascynującego. Czym jeszcze będą żyć czytelnicy drugiej części Saint-Elme? Tajemnicami. O ile twórcy nie zdradzają nam w choć maleńkim stopniu odpowiedzi na dręczące nas pytania, to dokładają kolejne sekrety związane z tytułową miejscowością. Czasem są to grube sprawy takie jak działalność rodziny Rolanda Saxa, którą bliżej poznajemy. Kiedy indziej dotyczy to spraw małych, może wcale nieistotnych, ale przykuwających naszą uwagę. W tym miejscu ponownie odniosę się do przytoczonej przeze mnie familii, której głowa ma problemy z pomocą domową i wyolbrzymia wszystkie drobnostki dotyczące jej pracy. Jest to po prostu dziwne, ale zastanawiające....