No i Lewis Trondheim – tak, ten od „Horrifiklandu”, „Donżona” czy „Ralpha Azhama” powrócił z kolejną przygodą Myszki Miki. A właściwie przygodami. I nie tylko samej Myszki, ale też i Donalda. Bez znaczenia to, bo liczy się, że to dobry album. Fajnie napisany, to jedno, ale ważniejsze o dziwo okazuje się to, jak przyjemnie, bo inaczej jest narysowany. Niby cartoonowo, ale w bardziej brudny, dojrzalszy sposób, który dodaje mu charakteru. I ten charakter do mnie trafia.

Wszystko zaczęło się pewnej pięknej wiosennej niedzieli. To właśnie wtedy Lewis Trondheim (scenarzysta) i Nicolas Keramidas (rysownik) na jednej z wyprzedaży garażowej przypadkowo odkryli zestaw starego amerykańskiego czasopisma komiksowego, w którym publikowana była kompletnie nieznana im historia „Mickey’s Quest” (w każdym numerze po jednej stronie). Obu panów tak bardzo ona ich zachwyciła, że postanowili oni się z nią podzielić z większą ilością czytelników. W ten oto właśnie sposób dzisiaj każdy fan Mikiego i spółki może sięgnąć po recenzowany album Miki Szalone przygody. Pragnąc ostudzić zapał co niektórych fanów Disneya. Odkryte czasopismo niestety nie było kompletne. Zaprezentowana tu historia nie jest więc pełna i trzeba być gotowym na pewno zauważalne luki fabularne. Nie umniejsza to jednak rozrywkowo-przygodowej stronie komiksu, która nadal prezentuje się znakomicie. Nie mam pojęcia czy historia ta jest prawdziwa, czy może jest to tylko sprytny marketingowy zabieg twórców. Jedno jest jednak pewne każdy, kto lubi wartą przygodę i chce się poczuć ponownie jak dziecko, czym prędzej powinien sięgnąć po ten tytuł. Fabuła jest dosyć banalna i każdy, kto chociaż pobieżnie zna klasyczne postacie Disneya, będzie czerpał z lektury pełnię radości. Płynnie przechodzimy tu pomiędzy różnymi ciekawymi lokacjami czy napotykamy wraz z bohaterami na nowe szalone postacie. Przygoda, w której bierze udział dzielny Miki i jego przyjaciele jest więc widowiskowa, humorystyczna, czasem lekko dramatyczna czy troszkę groteskowa (w pozytywnym tego słowa znaczeniu).

Powiem krótko: bardzo dobry komiks, pełen zwariowanego humoru i oryginalnych ilustracji (mi też bardzo podoba się mniej ugrzeczniony, a bardziej "odjechany" styl rysowania). Każdy rozdział kończy się zabawną puentą, miałem tu wręcz skojarzenia z komiksami T. Baranowskiego, a to zawsze na plus. Jak w tytule recenzji, nie trzeba być fanem Mikiego i Donalda żeby docenić ten album, zwłaszcza że to taki autorski projekt i różni się od kanonicznych historii, a sami bohaterowie też potrafią zaskoczyć. Co do rozterek przedmówcy: historyjka o znalezionych fragmentach komiksu na wyprzedaży i odświeżeniu ich to tylko żart twórców, choć sam musiałem to sprawdzić bo bardzo mnie to interesowało. Komiks jest więc "poszatkowany" celowo, i trzeba przyznać że to oryginalny zabieg, choć lektura jest tak dobra że wręcz szkoda że niektóre rozdziały "zaginęły". Polecam, naprawdę warto.

Nie wiem czy historyjka o znalezieniu jakiegoś zaginionego komiksu przez Trondheima to prawda czy tylko marna mistyfikacja, ale w sumie mało to zmienia. Dla mnie najsłabszy z serii wydawanej obecnie przez Egmont, poprzednie mi się podobały jako zwarte historie, ten ze względu na formę tak średnio...