Liga Niezwykłych Dżentelmenów Nemo: Trylogia to zbiorcze wydanie trzech komiksów (Serce z lodu, Berlińskie róże, Rzeka duchów), z których każdy jest zamkniętą historią. Sam tytuł może troszkę mylnie wskazywać, że gwiazdą albumów jest kapitan Nemo. Główną bohaterką scenariusza jest jednak jego córka, a sam członek Ligi już od pewnego czasu nie żyje. Akcja każdego rozdziału toczy się w zupełnie innej epoce. Pierwszy z nich to lata 20. (dokładnie 1928), śledzimy tu losy młodej bohaterki, która przemierza Antarktydę śladami swojego ojca. Druga z historii przenosi czytelnika do lat 40. (1941), gdzie Janni trafia w samo serce niebezpiecznej Rzeszy i wraz z mężem próbuje uratować córkę. Ostatni z rozdziałów dzieje się w połowie lat 70. (1975) i widzimy tu doświadczoną życiowo osiemdziesięcioletnią seniorkę, która ostatni raz wyrusza na pokładzie Nautilusa w wyprawę w górę Amazonki, aby ostatecznie zmierzyć się ze swoim największym wrogiem. Pomimo tego, że Nemo nie odgrywa tu pierwszoplanowej roli, każda z historii staje się w pewnym sensie odzwierciedleniem jego życia. Wszystko to za sprawą córki, która zarówno zachowaniem, jak i poglądami na świat dosyć mocno przypomina ojca. Każda z opowieści w dużym uproszczeniu to wartka dawka prostej przygodowej rozrywki, w której widowiskowość miesza się z ciekawymi bohaterami i całą masą kulturowych nawiązań/easter eggów (tak bardzo charakterystycznych dla całej serii). Miłośnicy wyłapywania różnego rodzaju smaczków powinni być więcej niż zachwyceni. Autor przygotował bowiem dla nich gigantyczną ilość poukrywanych znaczeń (wiele mocno niejednoznacznych). Miłośnik dobrej popkultury odkryje tu między innymi elementy Lovecrafta (W górach szaleństwa), nawiązania do filmu Metropolis, Tytanik, Obywatel Kane czy powiązania z całą masą popularnych książek, chociażby Zaginiony świat Arthura Conana Doyle’a. Jest to ledwie wierzchołek przysłowiowej góry lodowej i jestem przekonany, że niezależnie od tego ile razy będzie się komiks czytać, to zawsze odkryje się w nim coś nowego.