„Liga niezwykłych dżentelmenów” wraca. Po raz kolejny. I to od razu z czterema tomami wydanymi na raz. Ja sięgnąłem po ten konkretny, bo to jeden z tych, których wcześniej nie znałem. Więc poznałem i jak zawsze bawiłem się znakomicie. Bo może to i nie największe dzieło Moore’a, ale nawet w takiej bardziej rozrywkowej formie autor ten jest znakomity i serwuje czytelnikom – szczególnie tym rozeznanym w poruszanej przez niego tematyce – naprawdę świetną zabawę.

Alan Moore od samego początku tworzenia przygód niezwykłych bohaterów lubił bawić się formą i często w ten sposób zaskakiwać czytelnika. W recenzowanym albumie postanowił on w pełni wykorzystać swój twórczy umysł, aby dostarczyć odbiorcy coś więcej niż tylko zwykły komiks. Czarne Akta są bowiem mieszanką widowiskowości, niesamowitości, emocjonalności, pomysłowości i wylewającego się z każdej strony humorystycznego kulturowego absurdu. Album jest połączeniem tradycyjnego komiksu i niezwykłego, ale również nader ciekawego książkowego eposu. Trzonem komiksowej części historii są tytułowe Czarne Akta. Zbiór tajnych materiałów dotyczących Ligi i jej członków (która została już rozwiązana – akcja rozgrywa się w 1958 roku). Dokumenty te stanowią łakomy kąsek dla wszystkich agencji wywiadowczych. Jednocześnie są ogromnym zagrożeniem dla byłych bohaterów ratujących Anglię. Nic więc dziwnego, że dwójka z nich (Mina Murray i Allan Quatermain) postanawia zrobić wszystko, aby przejąć tę książkę. Jeśli ktoś czytał poprzednie tomy serii, z pewnością może być mocno zaskoczony odmłodzonym wyglądem tych postaci. Zapewniam jednak, że zostało to wyjaśnione w fabule (czy dobrze to już inna sprawa), niekoniecznie jednak na samym początku dzieła. Wątek ten przerywany jest prezentacją (najczęściej w formie pisanej – ale nie tylko) zawartości wspomnianych akt. Dzięki czemu czytelnik ma okazję zapoznać się z historią samej Ligi i różnymi losami jej członków. Taka forma dzieła ma swoje plusy i niestety również pewne minusy. Na pewno pozwala to odbiorcy na jeszcze intensywniejsze wsiąknięcie w niezwykły świat wykreowany przez autora. Przerywana akcja sprawia jednak, że historia jest mniej intensywna/widowiskowa niż poprzednich albumach. Nie umniejsza jednak to jej niesamowitości i umiejętności zapewnienia odbiorcy naprawdę dobrej dawki przemyślanej rozrywki. Na pewno nie zmienia się za to nic w kwestii implementacji przez Moore’a w tytule całej masy kulturowo-polityczno-historycznych nawiązań. Robi on to oczywiście w formie pastiszu (niejednokrotnie dość absurdalnego), ale na pewno nie można mu odmówić tego, że potrafi on rozbawić czytelnika, a podawane treści są idealnie ze sobą spasowane.