Kto jak kto w Marvelu, ale Deadpool niejedno ma na sumieniu. Szalony najemnik z nawijką, któremu liczby zabitych osób mógłby pozazdrości nie tylko Punisher, ale i niejeden superzłoczyńca. Ale co poza tym może kryć przeszłość naszego bohatera? W poprzednim tomie wrogowie będącego świeżo po ślubie Deadpoola dowiedzieli się, że ma on dziecko. Teraz, za sprawą eventu „Grzech pierworodny” nadszedł czas by ta część jego biografii upomniała się o niego, ale to oczywiście dopiero początek tego, co na nas czeka.

Jeśli czuliście zawód po 6. tomie przygód Deadpoola to mam dla Was dobrą nowinę: opowieści o Najemniku z Nawijką powracają do korzeni (tom pierwszy i drugi). Dla mnie "Grzech Pierworodny" to miłe zaskoczenie po "Wyzwaniu Drakuli", które pozostawiało mieszane uczucia i mocno rozczarowującym szóstym tomie. Serdecznie polecam.

Tom 7 nie jest jednak niczym odkrywczym dla mnie, czego spodziewalem sie po komentarzach jak i samym podtytulem. Ten sam Deadpool, te same dialogi. Plusem jest patos tresci fabuly i postawienie Deadpoola przed czyms powazniejszym niz sam slub (sluby). Ogolnie komiks nie zapadajacy w pamiec. Uklony dla Gildii.

Po niezwykle rozczarowującym 6. tomie miałem wielkie obawy przed siengnięciem po kolejny. No, tak właściwie to miałem przede wszystkim nadzieję, że zmyje on nieprzyjemny smak po poprzednim i przywróci serię na dobry poziom. Czy udaje mu się tego dokonać? Cóż, i tak, i nie. Fabuła skupia się na tropieniu i zabijaniu wampirów, którym nie w smak jest mariaż Deadpoola z Shiklah. W trakcie polowania na krwiopijców dochodzi do wydarzenia ukazanego w evencie "Grzech pierworodny", za sprawą którego wychodzi na jaw to, że Wilson ma córkę, oraz pewien brudny sekret najemnika z nawijką (o którym zresztą on sam nie wie). Wątek córki i wspomniana tajemnica mogą wskazywać na kolejne pojawienie się cięższego klimatu, aczkolwiek mam wrażenie, że w tym tomie poważniejsze tematy nie są podane z takim wyczuciem jak w poprzednikach, przez co giną wśród gagów i młócki. Faktem jest jednak, że wydarzenia tu ukazane mogą ciekawie wpłynąć na rozwój serii. A co do gagów i rozwałki, to cóż, fani runu nie powinni na nie narzekać. Tym jednak, co najbardziej odrzuca od lektury, są ochydne wręcz rysunki. Szata graficzna błyszczy tylko w momencie, gdy udanie parodiuje styl lat 90. Na resztę komiksu niestety ciężko patrzeć. Tom siódmy jest więc nieco lepszy od szóstego, niemniej wciąż nie jest to poziom, którego oczekuję po tej serii.