Obok walki dwóch potężnych wojowników (z poprzedniego tomu) scenarzysta przenosi nas także w przeszłość dwóch adwersarzy. Pozwala to zrozumieć nie tylko ich motywacje, ale również poznać przyczyny, dla których poświęcili oni wiele lat swego życia na wytrenowanie swoich ciał. Retrospekcje są przy tym przemyślane i stanowią odpowiedni przerywnik pomiędzy kolejnymi etapami potyczki. Gdzieś w tle tego wszystkiego Bogowie widzący poczynania ludzkich wojowników, chcą za wszelką cenę dowiedzieć się, kto im pomaga oprócz tytułowych Walkirii. Jest to jednak tutaj wątek dość marginalny pojawiający się dosłownie w kilku kadrach. Jeśli chodzi o oprawę graficzną, to w obu tomach prezentuje się ona znakomicie. Na jej temat nie ma się sensu rozpisywać, gdyż od samego początku rysunki Umemury doskonale obrazują dynamikę fabuły i towarzyszące temu różnorakie emocje....