Na co, jak na co, ale na premierę tremu drugiego tej opowieści czekałem, jak choroba. Jedynka była tak uroczym, tak pozytywnym zaskoczeniem, takim słodkim ładunkiem emocjonalny, że nie mogłem. No kupiło mnie to, zachwyciło i chciałem już ciąg dalszy, no a ten dopiero teraz. Ale jest, a ja wziąłem i wskoczyłem w to bez wahania, bez obaw, że poziom spadnie, że się zawiodę, że moje wielkie oczekiwania – bo takie miałem – pozostaną niespełnione. No i super, bo wszystko było dokładnie takie, na jakie liczyłem, a ja znów bawiłem się, śmiałem, żenowałem, zaciskałem kciuki i przeżywałem to wszystko. Łyknąłem na raz, niezdolny odłożyć tomiku i znów jest mi mało…

Fabuła „Niebieskiego pudełka” opiera się na dosyć prostym założeniu: dwójka nastolatków, uprawiających różne sporty, mieszka pod jednym dachem i mierzy się z wyzwaniami związanymi z licealnym życiem, sportem i rosnącymi coraz silniejszymi uczuciami. Jest jednak coś, co wyróżnia tę mangę z grona licznej konkurencji i jest to sposób, w jaki autorka prowadzi narrację. Miura zręcznie balansuje między komedią, romansem i dramatem, tworząc opowieść, która jest lekka, ale na swój sposób angażująca. Dużym i mocno zauważalnym atutem tytułu, na pewno są jego bohaterowie. Taiki i Chinatsu to postacie z którymi łatwo będzie mógł się utożsamić nastoletni czytelnik. Taiki to nastolatek, który zmaga się z niepewnością i brakiem pewności siebie, ale jednocześnie jest pracowity i oddany swojej pasji. Chinatsu z kolei to utalentowana sportsmenka, która mimo swojej popularności jest skromna i sympatyczna. Całkiem nieźle wypadają również inne postacie, które poznajemy w miarę czytania tytułu. Większość z pojawiających się bohaterów, jest dość wyrazista i wnosi coś nowego do historii, nigdy jednak nie przyćmiewają oni głównej dwójki, będąc dla nich dobrym i zróżnicowanym tłem....