Ta seria to taki romans dla facetów, którzy chcą mocnych, męskich wątków. A więc mamy sensację, mamy gangi, mamy pojedynki. Dzieje się dużo, szybko, po męsku, ale z emocjami, bo emocje to główny nośnik fabularny tej serii i jednocześnie główny powód, dla którego sięgam po kolejne tomiki „Tokijskich mścicieli”.

Siódma odsłona serii a szczególnie końcówka tego tomu była dla czytelnika gigantyczną dawką widowiskowości i emocji. Widzieliśmy bowiem jak starania Takemichiego powstrzymania “Krwawego Halloween” spełzły na niczym. Brutalna walka pomiędzy Tokyo Manji a Valhallą była czymś, czego nie dało się powstrzymać. Przynajmniej chłopakowi udało się zmienić mały wycinek przeszłości. Uratowanie jednej postaci pociąga jednak za sobą daleko idące konsekwencje, które będą mocno rzutować na przyszłość. Już na początku recenzowanej ósmej części widzimy bowiem, jak mocno drastyczną decyzję podejmuje Baji (dźgnięcie się nożem). Uważa on bowiem, że jego śmierć może zakończyć ten rozlew krwi. Jesteśmy również świadkami jego ostatnich słów skierowanych do głównego bohatera, które dla całej opowieści mogą mieć ogromne znaczenie. Szalony i mocno emocjonalny początek tomiku napędza tylko ciekawość odbiorcy do jego szybkiego wchłonięcia. Tym razem Ken Wakui nie stawia tu jedynie na “widowiskowość” i brutalność. Po mocnym początku atmosfera wyraźnie się obniża, tak samo, jak tempo historii. Bynajmniej nie jest to nic złego, wręcz przeciwnie pozwala to twórcy na mocniejszym skupieniu się na postaciach i ich przeszłości. Przewracając kolejne strony mangi, trafiamy na liczne retrospekcje, w których nie brakuje humoru, różnych emocji czy charakterystycznej dla serii przemocy. Odsłanianie sekretów przeszłości służy również do lepszego zaprezentowania złożonych relacji pomiędzy postaciami, dla których przyjaźń i honor są czymś naprawdę ważnym. Przez chwilę można wręcz zapomnieć o “misji” Takemichiego. Wątek ten ze zdwojoną siłą powraca w końcówce mangi, która ponownie wynosi ciekawość czytelnika na najwyższy możliwy poziom.