Japończycy to potrafią. Oddać smak dobrego żarełka na stronie mangi? Żaden problem. Aromat mydła albo kobiecego ciała? Okej, spoko. Grę aktorską i mimikę człeka na scenie też oddać potrafią i to jeszcze jak. Przykład? „Kasane”. I to dobry przykład. A przy okazji rzecz z udaną fabułą, konkretną akcją, świetnym klimatem i w ogóle takim wykonaniem, że stary i zgrany koncept zamiany ciał / udawania kogoś / zamiany żyć zyskuje tu nową jakość.

W tomie czwartym Nogiku wkroczyła w życie Kasane i dosłownie wywróciła je do góry nogami. Seria zdarzeń przedstawionych czytelnikowi była zarówno zaskakująca, jak i momentami mroczna. Prawdziwy rollercoaster emocji/strachu rozpoczyna się jednak na dobre w części piątej wraz ze zbliżaniem się obu sióstr do siebie. Obie kobiety wydają się być do siebie pod wieloma względami podobne (jak to siostry). Im więcej szczegółów zostaje odkryte, tym bardziej uświadamiamy sobie, że Nogiku jest zdolna do naprawdę wszystkiego i nie odczuwa ona większych emocji (w przeciwieństwie do Kasane). Każda kolejna pochłonięta strona sprawia, że historia i bohaterowie mocno ewoluują, dostarczając czytelnikowi porcji długo niezapomnianych wrażeń. Fabuła przeradza się w niezwykły szekspirowski dramat, do którego dodano przemyślane i doskonale dopasowane elementy grozy. Prawie wszystko jest tutaj „grą”, w której zdoła sobie poradzić tylko najlepszy „aktor”. Ostro pokręcona Nogiku w wielu scenach swoją postawą przytłacza Kasane. Nie jest to nic złego, tym bardziej że bohaterka na swój sposób potrafi być dla odbiorcy bardzo intrygująca.